Notebook

Nonfiction by | June 7, 2021

Gamit ang notebook sa among panahon. Kini uban sa mga butang nga amo gayung isulod sa bag nga bala-balahon ngadto sa eskwelahan ug pauli. Makahinumdom ko nga init-init pa ang akong notebook sa akong una nga subject human sa matag buntag nga pagpanghinlo.Tungod kadto sa pagdap-ig sa balonan nga nagkupot sa akong paniudto.

Matag subject sa eskwelahan nagkinahanglan ug notebook. Kabahin na ang pagsulat sa among notebook sa among adlaw-adlaw nga gimbuhaton—usahay katunga sa panahon, usahay sab sa tibuok oras sa among klase. Ang katong naay pinakanindot ug agi maoy mag-una sa pagsulat. Mao bitawng ginganlan namo siya’g board secretary kay mao ni iyang papel. Dali niyang kurisan ang isig ka kilid sa blackboard hangtud kini mapuno. Ug sa dihang mapuno na kini, mobalhin siya sa pikas blackboard ug didto na usab magpadangat sa iyang walay puas nga pagdukdok.

Dili laay ang pagsulat sa notebook sulod sa klase. Lingaw hinumdoman nga kami murag mga lagong nga magbalhin-balhin sa isig ka kilid sa klasrum, magtabi, magsinikohay, magsininggitay kay naay nagsalipod nga dakong ulo sa atubangan, apan hilom sa kinatibuk-an kay nagkapuliki ug apas sa tigsulat. Talagsaon ra sab sa amoa ang dili magsulat kay isa man gyud nis mga susihunon sa among mga maestra inig abot sa tinggrado.

Dako akong pagtuo nga sama sab niini nga mga kasinatian ang gidak-an sa akong mama sa dihang siya nag-eskwela pa. Apan dili parehas sa among naagian, siya ug ang iyang magulang naay taas-taas nga baklayon gikan sa ilang gamay nga yuta sa bukid nga karon bag-o lang nahalin. Sama siguro siya kahinay molakaw niadtong gamayng bata nga nagbala sa iyang dakong bag nga akong nalabyan sa karsada usa ka buntag, unya diay pagkahapon mipabuhagay sa iyang kasiaw uban sa panon sa mga sama niyag edad sa ilang pagpanguli, gawas nga mga balili ug mananap ang sagad niyang mahimamat sa dalan nga nagliot ilalom sa kagulangan kaniadto. Dako siguro niyang pasalamat sa mga rebelde nga maoy hinungdan sa pagkahalin sa ilang mga kabaw ug sa pagbakwit nila padulong duol sa highway.

Among mama ang among magtutudlo sulod sa balay. Siya ug ang among lola ang mag-agak namo sa paghimo sa among homeworks kaniadtong gagmatitoy pa mi. Magbasa mi ni mama sa textbook sa English. Kauban sab mi ni lola pagsulbad sa mga problema sa kwarta nga gipabalon sa akong maestra sa Math. Inig kabuntag mamangon mi sa akong mga igsoon human sa napulo ka damgo sa usa ka mahinanukon nga gabii. Magdungan mi ug pangaligo sa karaang goma nga tab, samtang ang init nga pamahaw ug adlaw-adlaw nga gatas nagpaabot na sa kan-anan. Unya malibang. Unya manutbras. Tanan ilalom sa ilang makanunayon nga pag-atiman.

High school na mi nakamatikod sa ilang dakong pagpangandam aron kami magtubo nga himsog ug naay kahibalo, gikan sa ilang pagduol sa lainlaing utanganan alang sa adlaw-adlaw nga panginahanglan hangtud sa pagpamalit ug school supplies duha ka bulan sa dili pa ang ting-enroll. Magtubo man sab gud ang mga presyo inig abot sa Hunyo, gawas nga mag-aginod ang linya sa mga tawong maglumba ug bayad. Nag-una sa lista ni mama ang notebook para sa kada subject namong upat, ug ang usa ka rolyo sa yarn nga iyang ipuli sa spring nga naghawid sa mga palid aron mahimo kining pulido ug lig-on sa pagsugakod sa usa ka tuig nga pagkuriskuris. Hinay-hinay niyang tahion ang kada notebook sa iyang bakante nga oras sulod sa balay.

Daghang siaw sa eskwelahan. Daghang bulas ug sugilanon kabahin sa umaabot—mga panghupaw nga unta dili gayud matungnan nga mamaestro kay lagi budlay na ang pag-atubang sa blackboard human sa daghang tuig nga pagsulat. Usahay naay manghagit ug sumbagay sa kilid-kilid agig pagpaila sa ilang gimanggad nga kaisog. Ug kini usab kabahin sa talagsaong kalisud ug kalipay nga anaa sa pagtuon, ug sa iyang nag-inusara nga pamaagi sa paglutas. Usahay naay mawad-an ug notebook, ug milagro nga kadto mangakit-an dis-a ulahing gihipos sa tag-iya human sa pipila ka adlaw sa wala pa ang exam. Apan wala ni sukad mahitabo nako kay naay dakong timailhan nga dili mabulag sa akong sinulat, nga akong gidala-dala kaniadto sulod sa akong bag nga nag-alisngaw sa kainit.
kaniadto sulod sa akong bag nga nag-alisngaw sa kainit.

 


Dodong Isco is a visiting lecturer at JHCSC, San Miguel, Zamboanga del Sur. He has just received his job order for DepEd. He was born in Buug, Zamboanga Sibugay.

Miaging Gabii

Poetry by | June 7, 2021

Samtang matulog na ta
Gisaka nimo imong mga kamot ug nangutana ka nako
Kon itom na ba imong mga ilok
Sama sa lubot sa kaldero nga atong ginalung-agan
Nagpahiyom ra ko ug milingo

Kay wala man ka matagbaw sa akong balos
Gibira nimo imong biste paibabaw ug gipakita nako ang itom nga linya
Nga nagdagan sa imong tiyan ug gigiya akong mga tudlo taas niini
Nga daw nagsusi og mga detalye sa mapa
Nangutana ka kon butod na ba ka kaayo sama atong
Nakita nato nga kamprag sa kilid sa dalan katong takdol ang bulan

Unya giliso nimo imong ulo pakilid ug nangutana kon
Mobalik pa ba imong liog sa karaang pagkahamis ug pagkapution niini
Naningkamot ko og pugong sa akong panghuy-ab unya nakita nako nga
Mibaliskog imong mga kilay timailhan nga nairitar na ka
Pero kalit lang nawala imong kasapot ug miingon ka nako
Nga nakabati ka og gaan nga sikad


Paolo Andreo M. Sandalo is a big fan of music, cartoons, pop culture and his wife, Taps. He spends his weekends doing the laundry and looking up recipes online.

Ang Susunod na Katawan

Poetry by | May 31, 2021

Isa kang potograpo sa harap nitong bangkay
na nakahimlay sa eskinita. Paanong tumitimo

ang igkas ng bala sa iyong kalamnan
gayong di iyo ang katawan?

Sapong-sapo ng apertura ng iyong kamera
ang dilat na mga mata. Alam mong alam niyang

wala mang magtangkang tumingin,
may gimbal sa mga matang hindi naisasara.

Buong-buo mo itong kukunan,
masisipat maging ang hindi mo nais makuhaan.

Sisilip sa lente ang kanyang huling anino.
Magtatagpo kayo nang mata sa mata.

Lalagos ang kanyang titig
hanggang sa iyong buong kaluluwa

at wala ka nang maipagkakait pa.
Taliwas sa iyong pinaniniwalaan,

may sariling katawan ang anino
na walang lalim at babaw. Isang silid

ang kanyang balat—patutuluyin ka niya
at bibigyan ng listahan.

May naghihingalong pangalan sa kung saan.
Ipakikiusap niya:

Kunan mo silang lahat ng larawan.
Unahin mo ang kanilang mga mata.

Leo Cosmiano Baltar studies BA Journalism at the University of the Philippines in Diliman. Their articles can be found in Tinig ng Plaridel, while their poems have appeared in The New Verse News, Hong Kong Protesting, Voice & Verse Poetry Magazine, and elsewhere. They hail from Sultan Kudarat, Mindanao.

Kamatayon

Poetry by | May 31, 2021

alang kang K.J.T

ang gimapa sa mga bun-og nga nadawat
sa usa ka sipi sa saging nga nagpungko
ibabaw sa taya-ong kaldero.

kini ang gitutokan sa nikaging nga butiki
gikan naipit sa pultahan o di ba kaha
ang mga listong naghikog sa halayan.

apan, kini sab baya ang kandilang natunaw
diha sa sam-ang sa imong dughan; ang luhang
hangod karun, namintana gihapon

dinhi sa akong mga mata.


Ivan lives in Davao City

 

 

Ako

Nonfiction by | May 31, 2021

báyot n. 1 sissy¹. 2 male homosexual².

source: A Dictionary of Cebuano Visayan, by John U. Wolff


¹ Gisumbag ko ni Papa kay hinhin daw ko molihok. Ana siya di daw kini angayan para nako nga iyang bugtong anak nga lalaki. Unsa na lang daw ingnon sa iyang mga kompare (nga mga palahubog ug bahog ilok)? Maayo na lang dawat ko ni Mama. Unsaon ba uroy pagpagahi og nilihokan oy? Wala man nako na tuyo-a kon ganahan ko molakaw pina-Pia Alonzo Wurztbach ba. Ay, Catriona Gray diay.

Idol jod nako na sila ay. Kabalo ko sa akong kaugalingon, nga pareho nila, aduna koy kapadulngan sa akong kinabuhi. Silver lining ba, matod pang Catriona. Nga dili lang matanggong akong kinabuhi isip mamaligya-ay og bulad sa Cogon. Not that I’m complaining, apan naa pay mas dakong mahitabo angay para nako. I could feel it! Nga akong pangandoy nga mahimong English teacher mas mohatag og kahulogan sa akong kinabuhi. Dili lang para nako, para pod sa akong matudloan puhon. Pak! “Beauty with a purpose” ba! Ganern!

Apan si Papa mga boxing man nuon ang ipatan-aw nako oy. Dapat daw pareho kong Manny Pacquaio kagahi. Para niya, kini daw ang sukdanan sa usa ka lalaki. Frustrated boxer daw jod si Papa ingon pang Mama. Iya daw jod ning pangandoy atung bata-bata pa siya kay kini daw ang moluwas kaniya sa kapobrehon, apan wa madayon katong nag-ila silang Mama. Mao nang makahunahuna pod ko kon mao ba ni ang rason ngano masumbagan niya si Mama inig mahubog siya. Magawas kaha niya sa pagsumbag ang kalagot sa mga wa madayon nga mga pangandoy? Pamaagi kaha niya kini aron mas mahilwas niya ang kapait sa kinabuhi pamaagi sa mga bugno sa bukton ug paa ni Mama?

That’s why, I never glorify the violence in boxing. Yesss! Kasugakod akong English noh? Of course, I’m both beauty and brains! Charot! Bitaw, mao nga naningkamot jod kong makahuman sa kursong AB English para mapadayon nako akong pangandoy. Reading Roland Barthes by day, selling bulad by night ang drama, sizt! Kon kinahanglan nako antoson ang baho sa bulad nga mopilit sa akong uniform kada magbantay ko sa among pwesto samtang gabasa kog libro, antoson nako, apan dili nako maantos ang pagpasakit ni Papa kang Mama.

Niabot ra jod ang panahon nga ang pagbinat nako sa respeto para kang Papa, sama sa usa ka lastiko, naputol na. Ug kabalo ang kinsa may nakasinati sa pagbugto sa lastiko nga aduna kini pataban nga kasakit.

“Mga yawa! Wala na sa’y kwarta?” ingon ni Papa nga nanimahong RH (Red Horse). Wala mitingog si Mama. Nagpadayon si Mama og hugas sa kusina.

“Amang man diay ning akong mga kauban aning panimalaya! Animal!” miduol siyang Mama ug mi-aksiyong birahon iyang buhok.

“Tistingi!” misyagit si Mama ug gitutok niya ang kutsilyo kang Papa.

Sa unang higayon nako nakita ang kakurat ug kahadlok sa mga mata ni Papa nga wala mamilok. Mora siyag nakakita’g aswang. Katong higayona ra pod nako nakita ang mga ugat sa kamot ni Mama nga milatay morag halas padulong sa kutsilyo nga gikaptan niya og pag-ayo. Gapangurog iyang kamot apan dili sa kahadlok, kon dili sa kasuko—kasuko nga dugay na niyang gitanom sa iyang dughan sa mga tuig nga minglabay. Iyang mga mata napuno sa pagmahay ug pagdumot nga mingdagayday pinaagi sa iyang mga luha.

Sa unang higayon pod nako nakita mihilak si Mama. Morag gikumot akong dughan. Wala ko kabantay nangurog na diay akong kinumo. Ug dadto nako nailhan ang akong inner Darna. I knew I was more than just that stunning beki selling bulad in the market.
Mipaspas ang pagpitik sa akong dughan nga mora bag mobuto ko. Ingon ani pod seguro si Narda inig mo-transform siya og Darna noh? Midagan ko paingon kang Papa ug gisumbag iyang namulang aping tungod sa kahubog. Nahapla siya sa salog. Dili lang ko segurado kon sa kakusog kaha to sa akong sumbag o sa iyang kahubog, apan katong gabhiona segurado ko nakita na niya ang gipangitang kagahi nako.

² Bayot ko apan dili ko talawan.


Gilford was a student of the BA English (Creative Writing) of UP Mindanao, and now he is currently taking up his graduate studies in history at UP Diliman.

 

Dua (Part 1)

Fiction by | May 17, 2021

The crescent moon appeared that night just as predicted. Before the sky turned completely dark, Norissa’s family already bathed, getting ready for the start of Ramadan.

Her husband was the one who took charge of bathing the family. He bathed himself first. Then, he bathed the kids — all eight of them – before he proceeded with his three wives.

Omar was an Imam so he had to move fast after bathing Norissa and his two other wives since he still had to preside the dusk prayer or Maghrib. When Omar left to prepare for his Azan, Norissa took charge of everyone, telling the wives to dress their kids up and to proceed to the Masjeed.

This had been their routine every Ramadan. Omar didn’t need to tell Norissa to take charge anymore since she already knew her duty: serving her husband. Every special religious event, Omar led his family of 12 to prayer and to other activities.

He had a total of five sons—two from Norissa, one from Salima, the second wife, and two from Zaara, the third wife. He taught his five sons about Islam, the male Muslim, and their responsibilities in leading the family, and how to read the Qur’an. Norissa was left to educate the other two wives and the three daughters. They learned about the importance of wearing their hijab, their service to their husband and to their kids, and their Sunnah’s.

The Masjeed was just within the compound of the Jama’a. Some of the community just prayed inside their houses, especially women. The males usually dominated the place of prayer. Norissa and other female family members usually prayed inside the house, but since it was the start of Ramadan, they had to show their support and pray inside the Masjeed. Inside the Masjeed, the males and females were separated, yet both genders could still hear the Imam.

The wives and daughters laid their sajjadas or prayer rugs, performed two sujoods, and waited for the Maghrib to start while listening to Omar’s sermon. Norissa glanced at her right and saw Zaara and Salima with their daughters. Silently, she wished she had a daughter. Would she ever have a daughter if Omar only had her and Salima as his wives? Or if she were the only wife?

Aliyah, Zaara’s daughter, sat between her and her mother. She met Norissa’s eyes and smiled. She caressed her head and whispered, “You should start looking for and taking care of your family no matter how young you are.”

Aliyah was puzzled to what Norissa told her. But instead of asking what she meant, she hugged Norissa and replied, “But Babo takes care of me and everyone.”

After Maghrib, Norissa had to go home immediately to prepare food for everyone. Salima and Zaara always helped her in the kitchen, so the task was divided. Omar and his sons stayed behind the Masjeed and discussed the Ramadan activities, the new Masjeed in the next barangay sponsored by some politician, and other personal issues backed up with the teachings of Qur’an.

“Kuya,” Atif, the youngest, said to Nashreen while holding his hand, “I wanna go home. When are we going home? I’m getting hungry.”

“I’ll tell Ama,” Nashreen smiled, stroking Atif’s hair.

Nashreen waited until Omar finished talking before interrupting. He wouldn’t dare talk while Ama talked because he knew he would be beaten if it happened. Once, he did that while Zaara and Ama were in their own house. He saw through the window Zaara sitting on Omar’s lap while Ama was blowing through her ears and brushing her hair. He decided to call Ama because his Ina had a high fever and he didn’t know what to do. Omar dragged Nashreen home. Ama struck him repeatedly with a long, thin stick when they got to Norissa’s house. He could not walk for three days after that beating.

“Ama,” Nashreen whispered. “Can we go ahead? We’ll help Ina in preparing our meals.”

“Didn’t I tell you to stay until the discussion is over?” Omar replied while still engaging a bit in the other conversation.

“But Atif wanted to poo. At his age, he could not help it.”

Omar glanced to his youngest son who was already smiling. He smiled in return and turned to Nashreen.

“Make sure the food is cooked once I get home,” he said. “I still need to lead the Taraweeh.”

Nashreen held his younger brothers’ hands and they walked home.

“Do you think Ama will take long, Kuya?” Fahad asked. “Ina doesn’t like it when Ama comes home late for supper.”

“Not sure, Fahad,” Nashreen answered. “What I’m sure of is this: our food is delicious back home so we have to hurry!”

“Is it bistek?” Noman asked.

“I think it’s chopsuey!” Abdul exclaimed.

“Chimken! I smell chimken!” Atif clapped his hands with glee.

“I just hope it’s not fish,” Saleem said.

The boys laughed on their way home. When they arrived, they saw their Inas at the kitchen. The girls were at the other room, playing dolls.

Atif ran and hugged Zaara. “Ina! I missed you,” he shouted.

“I missed you too, baby!” Zaara hugged her baby tightly.

“Ina, what’s for supper?”

“What do you think?”

“Chimken!”

“Correct! Adobong manok!”

“I knew it! Right, Kuya Nash? Kuya Fahad? I said chimken!”

Everyone laughed at how excited Atif was over the food.

“If it isn’t for your son, Zaara,” Salima said, “this house would not be this joyful!”

“I wish he would not grow up so fast,” Salima said.

“I am always your baby, Inah,” Atif said, hugging her mother.

Norissa was smiling while silently looking at the scene. She remembered when it was only she who was preparing the meals. Nashreen would be preparing the table while Abdul would be sweeping the floor. Then both sons would wait at the door for Ama’s arrival.

“I think the adobo is ready,” Norissa stood up and got her ladle. Smoke got out of frying pan as she opened the lid. Everyone could smell the savory aroma of the adobo — its sourness from the vinegar, saltiness from the soy sauce, sweetness from the sugar, and the spiciness from the bay leaves and pepper corns. She got the frying pan out from the heat and told Nashreen to set up the table for everyone.

The table was set. The food was warm. Everyone was inside Norissa’s house except for Omar. And it was an unwritten rule for the family that nobody ate unless Omar arrived.

“Ina, I’m hungry,” Aliyah said, holding her tummy. “I bet Babo Norissa’s adobo tastes good.”

“But Ama is not home yet, Aliyah,” Zaara said. “A little while, okay?”

Norissa heard this so she decided to tell a story to put the children at ease.

“Who wants to hear a story?” she asked.

“Babo,” Atif said, “it’s too early for bedtime story.”

“I wanna hear it, Ina,” Nashreen said. He knew this was what his Ina did to make the kids forget that they were hungry while waiting for their ama. He sat in front of Norissa and winked at her mother.

“Am I only going to share this story with Nashreen?” Norissa asked.

All the girls and boys, including Zaara, sat together with Nashreen.

 


Khamille hails in Mati City, Davao Oriental, Philippines. She has been teaching for 4 years now. When inspiration hits her, she expresses it through writing. She has been through various writers workshops, locally and nationally. Last 2019, her novel, entitled Budi, won as the Best Young Adult Novel for the Lagaslas Writers Workshop and is set to be published soon. She usually writes about the practices of Islam in her community, especially of how a Muslim woman is treated in a family.

Tumoy Sa Sinugdanan

Poetry by | May 10, 2021

-Alang sa Delta Batch, kanunayng ginmahal nako

We have climbed through this dreadful,
and long trail
At times, crawling our way,
Scraping our knees,
towards reaching the summit,
We had doubts, and fears
that almost left us crippled,
Shaken. All of which
made even breathing difficult
Might be the different altitude of
Pain, and hiding.
By all means, be afraid,
and wallow
In uncertainty
Never is really sure in this forest,
Even the sliver of light
we long for is, at times,
Lost in the thunder of our
own longings
In this fleeting trail
Yet
We are here
We stand before everything else
Beyond the fear,
beyond the moments
Of losing the sense
of moving forward,
more than the dark thoughts
That clouded us;
We are finally here
Looking onwards
Our hands clasped together
Gaze, hopeful.
Despite the many shortcomings,
The many bruises,
And cuts from loose branches,
Unsteady pathways,
The many questions that made
Even breathing difficult,
Finally,
we have reached
The summit of our journey
This is where
I let you go.

Sums Paguia is an English teacher at Xavier Ateneo – Senior High School.

 

Kauban pa, lola

Poetry by | May 10, 2021

Matag hapon sa bukton mo
ako gapauraray, makatog uban
sa imong taghoy, pikpik, ug mga awit.
Sa puting sandong gatuyok
nga nahimong pamaypay
ako kaamgog pagpahulay,
wa mo damha ang binhud sa braso
ug budlay sa patabyog, basta imong palanggang apo
motubong sakto, himsog, ug puno sa kalipay.

Sa paspas nga dagan sa panahon,
sa mga katuigang milabay,
ni-a na ang bugnawng hangin sa aircon
ug mga nga sonata sa youtube ug spotify.
Apan ang simpleng pagkatog
lisud na kab-uton, ang kahimsog
mahal, ug ang kalipay angay pang pangitaon.
Dili sama kaniadto
nga sa imo lamang lig-ong mga bukton
sa imong mga alawiton, ako
luwas, malipayon, ug busog
sa pagpangga.

Kaniadto nga ikaw
ania pa, kauban pa,
Lola.

 

 

Si Reymond Pepito usa ka manunulat nga pinangga sa iyang Lola Mina. Gikan sa Lungsod sa Tagum.