Category: Poetry

Liham ng isang Gen Z

Poetry by | October 3, 2022

Para sa mga kagaya ko,

Kumusta ka?

Naaalala mo nong mga panahong wala ka pang ibang pinoproblema
kundi kung paano ka tatakbo sa tuwing hahabulin ka ng pamalo ni mama?
Nong mga panahong pinipilit mong magtulog-tulugan sa tanghali
para hindi ka mapagalitan? Yong tatawagin ka ng mga kaibigan mo,
maglalaro kayo ng habul-habulan o tagu-taguan,
tapos pag ikaw na yong taya bigla mong sasabihin na pagod ka na.
Haggang sa bigla na lang kayong mag-aaway, popostura ka na parang ninja –
“Ano ha?! Ano?! Sigee! Sigee!!!” –
pero yong suntukan niyo tila di naman matuloy-tuloy.

Eh, nong muntik mo nang talunin si Cardo Dalisay sa baril-barilan? –
gamit yong sandata mong gawa sa puno ng saging.
Nong mga panahong uso pa ang tirador at jolen;
may papikit-pikit ka pa, eh hindi ka rin naman nakakaasinta!
Minsan, namumula na rin yong mga palad mo sa kahahampas sa sahig
para gumalaw yong goma sa larong dampa –
may iba’t ibang teknik ka pa nga ata kung paano
lumikha ng hangin gamit ang kamay –
ikaw ang tunay na unang airbender!
Minsan naman aakyat kayo sa puno, kasi sumabit yong pinapalipad
niyong saranggola; di ka pa nakontento ginagawa mo pang duyan yong sanga!
Masaya rin yong tila maubusan ka na ng hininga habang
tumatakbo at sumisigaw ng, “Shhattonngggggggg!”

Continue reading Liham ng isang Gen Z

Ang Pikas Aping sa Corona

Poetry by | October 3, 2022

I.
mingaw ang kadalanan
sulbad ang problema sa trapik sulod sa usa ka bulan
nakapahulay ang mga panganod
og tigom sa carbon dioxide-sa iyang paghilak, sa iyang pagbakho
nabanhaw ang mga patayng bituon
nabanhaw human ang liboang tuyok sa bulan
oh, dihay mga bag-ong bituon sa langit!
maayo na lang, tin-aw ang kalangitan.
unyang gabii, paaboton ko ang pagsubang sa di maihap nga kabituonan.

Continue reading Ang Pikas Aping sa Corona

Notes on Distance

Poetry by | September 26, 2022

I.

I promised myself not to write about you
not to cage you in metaphor
not to staple you on paper
not to say the word
promise, without keeping it

But here I am:
bleeding ink until it dries
bringing sunlight into this room
borrowing words until they lose their
meaning, I run my pen in endless circles.

II.

And just as I plunge myself into the depths of thought, I hear your voice again. I find myself holding on to your intonation, your stutters in between, and the cadence that fades into silence.

III.

I wish I could keep you like a present, like what photograph is to memory:

The last glimpse of a sunset.
Landmarks and mementos, souvenirs.
The clearing on a mountain peak.
Plating before consumption.
The six-petaled santan before it wilts.
One last glimpse before I leave for Dumaguete.

On nights when the sky refuses to stop
crying, take this sweater and feel its embrace.

Take these words, and the spaces in between:
the weight of waiting, the price of a promise.

V.

The call ends, and I find myself staring at the ceiling.
Nights have been long with longing, cold like distance.

Perhaps if I stare at this screen a little longer,
the image in front of me becomes less of an image.

Perhaps if I hold this phone a little longer,
I could finally feel the warmth of your touch again.

Raphael Salise is currently taking his Juris Doctor degree at Silliman University, where he “tries” (emphasis supplied) to write poems in his free time.

Padayon Uyamot

Poetry by | September 18, 2022

Pagkahuman sa pandemya balik nasad ang skwela, 
Mga ginikanan nagkaproblema na kung asa sila mangita og kwarta,
Hahay di jud lalim ning pobre ta makahuna huna nalang tag undang og skwela.
Naa ko diri run sa ilalom sa punuan,
Nag huna-huna sa pagtulun-an nga gihatag sa akong ginikanan. 
Sigeg hinuktok mura najud og katok, 
Kulang nalang kitkiton ko og lamok. 
Dise-otso nako katuig nagpuyo diri sa kalibutan, 
Og ang akong namatikdan di jud diay lalim og wa kay natun-an. 
Daghan parehas sa akoa usa ra ka pobreng uyamot, 
Pero naningkamot arun makab-ot ang among gusto maabot. 
Daghan nakog nasuwayan mga panghinaway sa akong mga katawhan, 
Nga di lagi daw ko makahuman kay di daw ko suportahan sa akong ginikanan tungod pobre ra among angkan. 
Sakit huna-hunaon pero ipaagi nalang sa pagpahiyom, 
Ning mga storyang dili jud makatabang sa imong kaugalingon. 
Kapoy pero padayun, pakpakan rako ninyu puhon. 

Hailing from Lupon Davao Oriental, Angela Creman Watts is second year college student taking up Bachelor of Science in Business Administration at Davao Oriental State University – San Isidro Extension Campus.

Ang mga karbaw

Poetry by | September 11, 2022

 

Naglusong sa lutak ang karbaw nga lata.
Kun lantawon ini, daw nakaluhod.
Kun maglakat daw naga kamang.
Ang iya sungad kag agtang
naga tandog sa iya gina arado,
ang iya ikog naga ubo sang maitom nga aso.
Ang iya panit nga pula naga baga
sa panan-awan ko kapin pa sa kasilaw subong aga.
Sa naga singkal nga init sang nakayuhom ang adlaw
sa mahawan nga bagatnanon nga langit
ini nagpakadto-pakari, naga arado sang uma ni kumpare.

Duha ang naka sakay sini nga karbaw,
si Manong Dante nga naga palakat sini pakadto pakari
uyat ang bilog nga karito imbis nga lawig,
kag si Tonton, iya nga subang
nga naga kapot sang inogtanom nila nga humay.
“Ay abaw kapisan sang karbaw, sa pag-agi dayon na-tanom ang humay,”
nag-dayaw ang nag-agi nga Inday
sa iya naagyan nga karbaw kag mag-amay.

Sang wala madugay, natapos sila tanom sang humay
“Baw, kadasig lang gali sang isa ka ektarya,” siling sang balhason nga amay.
Kag gin-tawag na sila ni kumpadre nga tag-iya,
“Isaka na ang makina kay mapanaw run ta.”

Ako man amat-amat nga nagpanaw,
Akon naagyan man isa ka itom nga karbaw kag tinday.
Naglusong sa turugban nga daw naga spa ang mag-nanay.
“Ungaaa,” malipayon sini nga pag-tingog,
sa kilid sini may ara tigulang nga nakatindog sakahon,
ang mal-am naga kumod kag akon siya nga ginpamangkot,
kamusta ang ila nga sab-og,
“Ay pare,” iya nga sabat, “wala na sab-og kay nag-tanom na
kami ni pare gamit ang iya nga lata nga karbaw.”
Ako man nagsabat, “Ay, ti kanugon ining imo nga karbaw.”
Ginabaligya ko na ini, sugid sang mal-am.
Pero wala pa ako naka sal-ot, ini liwat nag-kumod:
“Abaw, ka barato sang bili. Kundi ako dulang
mag-Bulcachong kag mag-tapa sini.”

John Dominic Arellano is an accountant presently splitting time between Davao City and Koronadal City. He was born in Norala, South Cotabato. Some of his works were published in Cotabato Literary Journal, and in his zine “Hide and Seek.”

Abyan

Poetry by | August 29, 2022

 

Princess “Preng” Arguelles is taking up a BA English (Creative Writing) course in UP Mindanao. She hails from Compostela, Davao de Oro. Abyan comes from the Cebuano root word abay, which means companion. An abyan is a spirit wedged between being a friend and a guardian.

Illustrators: Rosemarie Padillos and Ross Charlotte Gersava

Muharram

Poetry by | August 22, 2022

I want to

be a poet,

so I can

casually say how

I feel

like putting on my hijab

but putting on my hijab

takes effort

like the pins that need

to be placed

in the right creases

on both sides

just below my temples

sometimes on the crown

of my head

or just beside my ears—

when I am

distracted

because you

came to mind

like a sharp

longing.

I want to be

a poet,

so I can

spontaneously

gush out

my ideas,

my feelings

on Saturdays when

most are idle

and I am idle

because I just finished

meditating on my Subh

seven more times

than usual,

fiddling

the string of beads

mumbling

in between verses

desperately asking

the Almighty to

help me understand

the boundary

between faith and

fate—if there is one.

I want to be a

poet,

so I can steadily—

no longer sporadically

I hope

assert my take

on traditions cloaked in prejudice.

 

_____________

Arifah Macacua Jamil believes in silver linings and As-sabr.