Etched

Fiction by | June 29, 2020

Francis looked at the scars on his thighs as if seeing them for the first time, feeling the need to rehearse his response to all possible reactions. Pity. Shock. Disgust. He would squeeze his thighs together, like sealing an envelope of secrets. Some curious guy would part them gently the way one would do with the envelope flap he did not want damaged. The guy would examine the scars – keloid that spread across his skin, inching towards his knees but only touching them tangentially. Like some careless cartographer’s map, his scars enveloped his thighs without discipline, without any amount of beauty and symmetry, as if each extra skin was in disagreement with another. Raising his head, the guy would ask Francis, just as he expected, What happened?

This time, Francis would not hesitate to answer. He would not describe it as a childhood accident one night when the power was out and he was dumb enough to play with the kerosene. The guy would instead lie beside Francis and gently pull his face towards his chest where Francis could rest it, and with his trembling fingers tracing the hem of the thin, thin sheets where they tucked themselves in, Francis would take the guy to Sitio San Roque, where he spent most of his childhood.

Francis might be able to tell him several things about the place, but he would not want to digress too much, for digression had become his coping mechanism – an opportunity to piece together inside his head what he was supposed to say next or a chance to hesitate to tell the truth. He would strategically start at that moment when he sneaked out of his house the night of the fiesta to see the annual Miss Gay pageant.

How old were you then?

Ten.

Continue reading Etched

Sa Pilipinas May Batas, Batas Ng Mga Payaso

Poetry by | June 22, 2020

Sa gitna ng pandemya, gobyerno’y may batas
Bawal lumabas! O, bawal lumabas!
Baka’y ikaw mahawa o makahawa ng sakit na korona
Kung ika’y mahirap at nasa labas pa
Tiyak iilang oras lamang ang hantong mo ay sa pulisya,
At ayon, may mug shot ka na
Ang nakalagay, lumabag sa batas
“Wag pamarisan!” aba’y idinagdag pa
Kasong laybel at pagmumura sa mga awtoridad ang isasampa
Kung di kaawaan, tadyak, bugbog. at hindi korona ang ‘yong makukuha
Hay! Kawawang maralita, naghihikahos na nga,
Pinasanan pa ng kaso na hindi n’ya naman gawa

Oo nga’t batas ang bawal lumabas, o bawal lumabas,
Pero kapag apilyedo mo ay Pimentel
Ay nako ‘wag kang mag-alala kahit may dala ka pang korona
Ayos lang na nasa labas, kahit magliwaliw at gusto mong gumala,
Aba’y hindi iyan problema
Hindi ka huhulihin ng pulisya at hindi ilalagay sa selda,
Bagkus KoKosentihin at malayang-malaya ka
Okay lang lumabas, may “compassion” naman ang batas
Lalo’t kung isa ka naman sa lumikha ng mismong batas.

Oo, sa Pilipinas may batas, bawal magkalat ng maling impormasyon
O, bawal magkalat ng maling impormasyon,
Kung ikaw ay ordinaryong Pilipino,
Nagsulat ka sa Facebook nang birong premyong singkwenta milyon,
Pabuyang matatanggap ang makakapatay sa tuta’t buwayang
Patuloy pa rin sa pagkatay ng mga inosenteng buhay ng maralita,
Naku-nako! Sinasabi ko sayo, iilang oras lang at may subpoena ka na
Lumabag ka di umano sa batas laban sa pambabanta,
Nagkakalat ka din raw nang mga maling balita,
Kahit walang warrant of arrest,
‘Wag ka ng pumalag ‘pagkat sa mga mata ng mga taga-implementa ng batas,
Ika’y nararapat sa loob ng rehas
Pero kung pangalan mo ay kasintunog ng sorbetes na may flavor na Mocha,
Wag kang mag-alala kahit araw-araw ka pa magkalat ng mga maling balita,
Hindi ka makukulong sa loob ng selda,
Pagkat ang nagawa mo ay “honest mistakes” lang,
Ipapatawag ka lang sa opisina at papaliwanagin,
Makalipas ang ilang saglit, aba’y abswelto ka na,
Iba talaga kung kasing lasa mo ang Mocha.

O ha bawal ang pagbabanta, O bawal ang pagbabanta
Pero kapag ika’y pangulo ng bansa ay ayos lang pala ang magbanta,
“Hala sige baralin mo yan! Kumonista yan, buang!”
Huwag daw sa panahon niya,
O, makinig at sumunod ka nalang,
Wag mo ng kwestiyunin,
Baka bukas makalawa’y nakakahon ka na
Susunod sa mga mahal mong namayapa,
O, seseryosohin mo ba ang banta? Naku-nako, ‘wag na,
Pagkat ito’y pawang biro lamang
Tingnan mo ang mga mambabatas-militar panay ang palakpak at halakhak
Napakakomedyante talaga nitong Pangulo,
Sa mga birong hindi ko rin lubos maunawaan.

O, bawal ang pagtitipon-tipon ha,
O, bawal ang pagtitipon-tipon
Kaarawan mo? Naku! Kayu-kayo muna
At wag ng mag-imbita pa,
Baka mahawa at magkahawaan pa kayo ng korona
Liban na lang kung ang apilyedo mo ay kasintunog ng Sinas,
Wag kang mag-alala, ayos lang mag-imbenta
Kahit may rosas pang dala ang mga bisita sa iyong mañanita,
Wag kalimutan, ikaw rin ang taga-hawak ng susi ng mga selda.
Sige lang magpakasaya ka, magaling ka naman sa trabaho mo,
Bilib na bilib ang pangulo, mahirap ka nga raw’ng palitan
Para kang ginataang mongo na paborito n’yang ulam.
Kaya ang bilis mong makapagsabi sa amin ng move on,
Kahit ikaw naman ang may ginawang pamimintas at kasalanan.

O, makinig! Hindi batas ang mass testing,
O, hindi batas ang mass testing.
Pagkat mga opisyales, hindi alam anong ibig ipahiwatig ng gayong salita,
Sakit sa kanilang mga tenga, ika nga,
Sa kanilang mga KoKote, hindi natin kaya magsuri,
Isang daang milyong populasyon ay ‘di nila mawari,
Sabi nila’y, hindi nga nakaya ni SoKor, ni Pinas pa kaya?
Kawawang mga Pilipino, kailangan pang turuan ang mga polpolitiko nito.

O, sinasabi ko sayo, bawal lumabag sa batas,
O, bawal lumabag sa batas
Pero, pag kaibigan at kaalyado mo ang nasa gobyerno,
Ay pwede na pala ika’y lumabag sa batas
Walang subpoena at wala ka rin sa selda
Nasa labas, malaya, at nagpapakasaya ka sa pera,
O, kay gandang isipin hawak mo ang pulitika
Kahit taong-baya’y kumakalampag na,
Hayaan mo na yang mga aktibista lalo’t may kapangyarihan ka.

O, diumano ang batas ay batas,
Walang sinuman ang nakakaangat at nakakatakas sa batas,
Liban na lang kung ikaw ay payaso at pangulo,
Batas ay nasa bunganga at mga kamay mo.
Ang batas ay batas ngunit ito rin ay nababali,
Parang pangako niya sa atin noon at tayo’y nadali,

Kawawang Pilipinas. O, kawawang Pilipinas!

*Ang mga salitang bawal lumabas ay hango mula sa mga pahayag ni Kim Chiu, isang aktres

Jeo Olar (Ariana Maureen) is a graduate of BA Communication Arts major in Speech and Corporate Communication in the University of the Philippines Mindanao. She was the former Research Conference Coordinator of the UP Mindanao College of Humanities and Social Sciences 1st Mindanao Studies Interdisciplinary Research Conference. Currently, she is a writer of the Nonoy Librado Foundation, Inc. She writes news, organizational statements, and research. She is a trans woman activist. Sa Pilipinas May Batas, Batas Ng Mga Payaso was first published in Hentulon Nawa: Reflections in the Time of COVID-19.

Blind Oracle of Mactan

Fiction by | June 16, 2020

He is the blind oracle at Unchained Melody Massage Parlor.

He specializes in foot rubs. He can stimulate all kinds of glands with pulls and pricks of the tendon and phalanges.

He can, for example, make a person grow taller by pushing on the well of the big toe, which is the pituitary gland reflex point. Everyone knows this.

He can also tell people’s fortunes.

He made his first prophecy on April 26, 1521.

He told Ferdinand Magellan, seated on a cane chair, feet bulbous from scurvy, that he would not succeed if he went to battle in Mactan. Magellan did not listen, did not even tip him. Magellan died the next day at the hands of a local man named after a fish.

He was twenty-one when he made that prophecy.

He has been twenty-one for 496 years. He stopped aging the minute he stopped growing. He also became blind.

He was born in Mactan Island, Philippines, but moves around because of his debts.

He loves gambling, as all oracles do.

He does not give out happy endings. Neither adult nor the fairy tale kind. When he presses his clients’ feet, he sees only tragedies. For his grim prognostications, many people choose not to believe him. Almost always, those who ask him to read their fortunes end up dead.

It is convenient for him, as the dead cannot seek revenge.

Once in a while, his clients are only maimed and will come after him, thinking he’s jinxed them. This is another reason he moves so much.

The American general, Douglas MacArthur, on December 23, 1941, got a foot massage. He opted for the massage-prophecy combination, but did not heed the oracle’s advice. The next year, MacArthur lost the fort of Bataan to the Japanese, who made thousands of Filipino soldiers march to their deaths. Of course, MacArthur fled with his family to Australia, where he famously proclaimed, “I shall return.”

Very few know MacArthur was actually threatening the oracle.

Today, very few even know the oracle exists, or whether he takes reservations in advance. (He does, by phone. He is old-fashioned.)

Today, very few know he is still a virgin. He has bulging muscles, because how couldn’t he, noodling bodies over hundreds of years. Sadly, he can never get it up. He has seen far too many deaths to think of procreation.

Still, he is the ladies’ favorite. Some gentlemen’s too.

He does not discriminate. In fact, he is overly polite. This gets him into trouble, as often it is best to say No when we mean No.

Continue reading Blind Oracle of Mactan

Talong Policy

Fiction by | June 8, 2020

“Ayoooo.”

“Mayong aga gali Tiyay, ano imo?” magiliw na pagbati ni Owa, tindero ng isang tindahan ng gulay at prutas sa tabi ng daan papasok sa sentro ng bayan ng Alabel. Maraming talong ang kanyang paninda ngayong araw. May iilang saging na tordan, lakatan at sabá. Mayroon ring nakaboteng suka at mga kalabasa.

“Ilonggo diay ka? Kasabot rako ana niya wala tawon naanad akong dila. Akong bana ray kahibaw.” Sambit ng matandang babaeng kustomer habang tinitignan ang mga panindang talong ni Owa. “Pila say kilo ani, To?” sabay turo sa maliliit na talong.

“Ako man kaintindi lang ka Binisaya indi kamaan magistorya. Baynte-singko lang sa imo ah, bag-o ko lang na ginkwa sa basakan.” Nakangiting sagot ni Owa sa mamimili.

“Sa Palengke dadto sa Alabel kay dise-otso ra tawon ang kilo. Niya dinhi na inyuhang tanom mahal lage kaayo. Dise-otso na lang ni uy. Daghan bitaw akong paliton, To.” pakiki-usap ng matandang babae habang hinihila ang mga talong na siyang inilalagay niya sa kilohan.

“Lugi takon sina Tiyay. Baynte-tres na lang ah. Anhon mo ya talong haw?” inihanda na ni Owa ang supot na siyang paglalagyan ng bibilhin ng matandang mamimili.

“Aduna man gud koy Pastilan sa siyudad. No pastil, no talong amoang balaod. Kusog kaayo among baligyaay didto, To.” habang patuloy niyang pinapatong sa kilohan ang mga sariwang talong.

“Ay gali? Nami kay duro dya gabakal sa inyo. Dako ya ginansya.” Pagpupuri nito. Abala pa rin sa pagpili ng mga talong ang mamimili. Halos maubos na niya ang mga ito. Inihihiwalay niya ang may butas na may uuod sa loob. Maging ang may balikong hugis ay isinasantabi niya. Hindi gumagamit ng nakalalasong kemikal sa kanyang sakahan si Owa. Organic fertilizer ang ginagamit niya rito, mahaba ang proseso sa fertilizer. Binababad ng ilang buwan at minsan ay umaabot ng taon para magamit sa mga pananim.

“Kana, To. Pila man?” masungit na tanong ng matandang babae matapos piliin ang lahat ng talong na bibilhin niya, na siya rin namang pagpunas ng alkohol sa kanyang mga kamay.

“Lima ka kilo Tiyay, te bali lima ka kilo multiply sa baynte-tres taga-kilo kay isagatos kag kinse pisos ah.” kalkulasyon ni Owa na siya namang sinundan ng hirit ng matandang mamimili, “Isagatos na lang na uy. Lima ka kilo bitaw akong gipalit. Negosyante sa negosyante ra gud.” Sabay abot nito ng isang daan kay Owa na pangiti-ngiti pa.

“Tiyay, ginarespeto ko negosyo mo. Tani ya akon man. Baynte-singko gid bala kadakilo ti gin baynte-tres ko, dayon subong hayo ka duman?” naiinis na sabi Owa sa bumibili.

“Hangula nimo uy. Maligsan unta ka inig tabok nimo sa dalan. Sa palengke na lang ko mupalit. Uluron maning talong ninyo.” pagsusungit nito sabay tapon sa mga talong palabas sa tindahan ni Owa at nagmamadaling umalis patungo sa kabilang bahagi ng kalsada.

“No Talong kon puro ka hangyo.” ang tanging naisagot ni Owa sa matanda. Paunti-unti niyang pinulot at ibinalik sa tamang pagkakaayos ang kanyang mga paninda. Ikinalma ang sarili sa naudlot na bwena-mano sana niya ngayong umaga.

Nang walang anu-ano’y may humaharurot na pampasaherong puting van. Parang hari ng kalsadang hindi pinapansin maging ang tumatawid na matandang babae. Biglang may malakas na tunog na masakit sa tenga ang kumuha sa atensyon ng mga napaparaan, ng ibang nagtitinda sa gilid ng kalsada at maging si Owa ay nagulat sa narinig. Nagkagulo ang mga tao, sumisigaw ng tulong. May tumawag ng pulis at kumukuha ng larawan sa nangyayari.

“Ti kwa mo parte mo. Talong pa. Pastilan!” patuloy pa rin sa pag-aayos ang magsasakang tindero sa kanyang mga paninda.

Mary Divine C. Escleto is from Alabel, Sarangani Province. Fellow in 1st Sox Summer Writing Camp 2019 and Davao Writers Workshop 2019. She’s the interim Chairperson of Sarangani Writers League.

On A Cliff

Poetry by | June 8, 2020

I no longer believe
in a god hiding behind clouds.
In the sea, the sky a lover of the water
sees itself fragmented.
What does it search, here and then?
God must be sleeping inside
the womb of the ocean. I knew this
as I have seen light sparkle from down
below. I imagine standing at a cliff’s edge.
I let go of the wind’s touch. I let go
of sight. Hairs lapping to my cheeks.
Sea foams crashing occasionally.
I no longer believe in pain.
No mystery would explain human sadness
like it is different from any other
breathing life. If there is a god
and god is indeed the sea,
why does it need to fake horizon?
Regardless, ends exist in so many things.
I imagine opening eyes for the first time
in years. I see an endless blue.
I see depth but I also see shallowness.
I must be missing something
now that my shoulders are cold.
Has someone touched them before?
My age fails me one more time,
but I am still young.
If there is a god, maybe god knows
all memories forgotten.
But I no longer believe
in a god who contemplates,
either on a cliff high above
or within many shades of abyss
drowning itself. If indeed god
does not exist, the world remains
fragmented. Young people wait to be old
only to wither, only to forget love.
What is it, then, that brought me here?
I no longer believe in life.

Ian Salvaña is currently doing his MA in Political Science at Central European University, Vienna and Budapest. His poems have recently appeared in New Contrast: The South African Literary Journal. He hails from his ethnic Mandayan hometown of Cateel, Davao Oriental.

Sang Bangin

Poetry by | June 8, 2020

Dugay da ako wa too
sang ginoo na ag magtago sang mga panganod.
Sang dagat, yang langit na yahigugma sang tubig
yakita ng kanaan kaogalingon na yaboak.
Onan yang kanaan piyagahanap ngani haw doon?
Gapatoratoy siguro pagtuog yang ginoo sang sod
ng tiyan ng kadagatan. Yasayod ako san-e
kay yakita ako ng suga na yagkidlap-kidlap gikan
ubos. Ihuna-huna ko yang pag-indog sang kilid ng bangin.
Ibuhian ko yang hawid ng hangin. Ibuhian ko
yang pagkita. Yalapdos yang mga buhok sang kanak pisngi.
Yakorosob usahay yang mga bowa ng dagat.
Dugay da ako wa too sang kasakit.
Ampan misteryo na makapasabot ng kagool ng otaw
na ama isab ng yalahi sang iban pa
na gaginhawa na kinabuhi. Kung awon agaw ginoo,
kung yang ginoo kay yang dagat,
nasa kinahanglan pa naan mangatik na awon kapunaw-punawan?
Bahala da, awon kataposan sang madaig na butang.
Ihuna-huna ko yang pagbuka ng kanaan mga mata sang pinaka-una na higayon
sang kadaig ng yalabay na tuig. Ikita ko yang way kataposan na asul.
Ikita ko yang kalawom pero ikita ko isab yang kababaw.
Awon siguro kanak kiyalingawan, kiyamingawan,
doon na matignaw da yang kanak abaga.
Awon kaha yahawid san-e sang-awon?
Siguro kay tungod ipakyas ako ng kanak edad,
pero bata pa sa ako.
Kung awon agaw ginoo, basin yasayod pa yaan
ng mga kiyalingawan da na panumduman.
Pero dugay da ako wa too
sang ginoo na ag mamalandong,
usahay sang bangin sang taas ng bungtod
o sang yagkalahi-lahi na itom ng lawod,
piyagalumos yang kaogalingon. Kung ampan
gayod agaw ginoo, magpabilin yang kalibutan
na boak. Yagtagad yang mga batan-on na tatigowang
para lang malanta, para lang makalingaw ng gugma.
Onan kaha doon ngidtong yagda kanak ngani?
Dugay da ako wa too ng kinabuhi.

Ian Salvaña is currently doing his MA in Political Science at Central European University, Vienna and Budapest. His poems have recently appeared in New Contrast: The South African Literary Journal. He hails from his ethnic Mandayan hometown of Cateel, Davao Oriental.

Pagdunggo

Fiction by | June 8, 2020

Gitaktak ni Jonas ang iyahang pukot sa dagat. Kagabii pa siya nagpaabot nga makakubit og isda apan udtong tutok na wala pa gihapon siyay kuha. Nagpadayon siya sa pagpamasol apan morag nagdinalo ang kinaiyahan. Gitan-aw ni Jonas ang iyahang aysbakan. Aduna siyay gamayng nukos sa kontiner ug pipila ka isda nga iyahang bularun pag abot sa ila.

Matag hampak sa balod sa iyahang gamayng bangka makahuna-huna siya sa iyahang asawa ug mga anak nga nagpaabot kaniya didto sa mala. Mahimugso na iyahang ikaupat nga anak sunod bulan. Nanghupaw si Jonas. Mihangad siya sa mga panganod ug nakita niya nga dag-um ang langit. Kaulanun. Morag wala gayod nakig-uyon ang higayon maong nakahukom siya nga mupapauli na lang. Apan sa dihang nagbugsay na siya pauli, nahibuwong siya tungod kay wala nadayun ang pagbundak sa ulan. Nakaingun siya nga tingalig gibugal-bugalan siya sa panahon tungod kay niinit naman sab ang adlaw.

Padayon sa pagbugsay si Jonas. Gikan sa gikahimutangan sa iyahang sakayan makita niya ang ilahang gamayng payag ilalum sa usa ka punuan sa lubi. Sa dihang hapit na siya mudunggo sa lapyahan nakita niya iyahang duha kaanak nga tua nagginukdanay sa baybayun. Dako kaayo ang ngisi niini sa pagkakita kaniya. Nanginhas sab si Mabel nga iyahang asawa nga dako na kayo og tiyan. Nagsingabot si Jonas. Haduol na kini sa lapyahan. Kadtong matungkad na niya ang dagat, gibira dayun niya iyahang sakayan sa daplin, gisugat dayun siya sa iyahang mga anak, mudasdas unta kini sa dagat apan giabog niya sila, “Lalum pa!” singgit niya. Mitagbo ug gitabangan siya sa ilang silingan nga si Karding sa pagtuklod sa iyahang gamayng bangka.

“Puno bay?”ni Karding kang Jonas.

“Bulilyaso laging panagat, bay,” segun ni Jonas samtang gigawas ang usa ka bugkus nga isda ug ang kontiner sa iyahang bularun. Giduhulan ni Jonas og duha ka isda sa bato si Karding.

“Unya naa pay mabilin ninyo diha?”

“Ah, naa pa man hinuon. Salamat bay!” Matud pang Jonas nga naundang og storya tungod kay gibirabira sa anak iyang sanina. “Tay! Tay! Hatag piso!” segun sa iyahang kinamaguwangang anak nga si Odo. Gibukhad niini ang iyahang palad ug mitudlo sa tindahan tapad sa ilahang gamayng balay.

“Mamalit mi ni Duday og makaon,” dugang pa niini nga mikumpayot na gyod kaniya.

“Ingna kay Ante Neneng nimu nga utang sa” tubag ni Jonas sa iyahang anak.

Mituman kini sa iyahang mando ug naglumbaanay pag dagan silang Odo ug Duday paingun sa tindahan.

Midayun si Jonas sa sulod sa ilahang gamayng payag. Giduhol niya ang iyahang kuha nga isda sa asawa nga si Mabel nga nagdigamo sa kusina. Nakamatikod si Jonas nga minghuy kini.

“Day, unsay ayo?” pangutana ni Jonas sa kapikas.

“Mao ra gihapon, hulat rag grasya” ni Mabel nga nikalit og singka. Morabag nagpasug-o ang tingug.

“Lagi Day, unsaon mani nga nihit man ang isda” segun ni Jonas.

“Kulangon man diay para nato unya manghatag pa gyod kas uban” segun ni Mabel nga nagkulismaot gayod ang nawung.

“Day uy, mao na imuhang isugat nako?” ni Jonas nga gihapuhap ang abaga sa iyahang asawa.

“Mag unsa na lang diay ta ani? Wala nay magpautang nako dinhi! Unya asa man ko ani manganak nga bisag sa center karun kinahanglan naman baydan sa ilahang labor!” Matud pang Mabel nga niadtong taknaa niaksyon og dagayday ang luha sa mata.

Continue reading Pagdunggo

Pangamuyo sa Bag-Ong Tuig

Fiction by | May 4, 2020

Hope smiles from the threshold of the year
to come, whispering, ‘It will be happier.’
– Alfred Lord Tennyson

PIPILA lang ka lakang ang comfort room gikan sa spring bed nga akong gihigdaan apan wala ko mobangon hangtod nga dili na maantos ang kasakit sa akong pus-on. Mituyok ang lawak sa akong pagtindog. Nanglugmaw ang bugnawng singot sa tibuok kong lawas. Payadpayad ang akong mga lakang sa akong pagpaingon sa CR. Sulod sa kasilyas, nakigbisog kos himbig sulod sa akong kutokuto apan wala kapugngi ang pagdigwa sa dalag-dakag ug aslom nga suka nga milugasak sa inidoro. Mikunhod ang akong gibating kaluod ug kalipong human ikasuka ang pluwido ug wala mahilis nga diyot nga pagkaon sulod sa akong tungol. Nagdali kog balik sa paghigda sa wala mobalik ang pagtuyok sa palibot.

Mikugiot ang katre sa pagdapat sa akong likod sa nipis nga kutson. Taudtaod, gilingaw ko ang akong kaisipan sa pagmatamata sa mga hugis ug bulok sa lawak nga akong nahimutangan. Piyong ang mga mata, akong makita ang ubos nga kisame ug ang nag-inusara nga sugang ploresen, ang puting mga bungbong, ang abohon nga sementong salog, ang dyelosing bentana ug ang sa kasilyas. Sa mata sa akong alimpatakan, akong makita ang mga butang nga nawatagwatag sa gamyang lamesa nga nahimutang sikbit sa bungbong sa akong ulohan: ang plato nga may bugnawng luto ug piniritong isda, ang layot nga saging, ang pistil nga nanunga sa tubig ug ang way sulod nga baso. Akong mahanduraw ang asul nga maleta ilawon sa katre ug ang duha ka plastik nga sablayan nga gikaw-it sa dextrose stand, ang usa gihayhayan sa abohon nga tuwalya ug ang usa sa tsikird nga longslib. Akong masubay ang nipis nga puthawng siklat sa ibabawng katre ug ang gilatag nga kutson.

Naundang ang akong paghanduraw sa pag-abot sa mao-maong doktor sa unibersidad kauban sa mao-maong komadrona. Ang komadrona nga nangatungdanan nga nars, mikuha sa akong blood pressure ug temperature. Human mipasupot sa pipila ka pangutana, miresita si Dr. Semorlan og dugang anti-acid ug mibiya sa iyang mao-maong pasyente. Sa pagsira sa pultahan ug pagkahanaw sa duha ka nagbistig puti, nangamdan ko sa laing langay, laay ug mingawng adlaw. Lihay na sa alas diyes sa buntag. Akong gipiyong ang akong mga mata, pamasin nga akong malit-ag ang idlas nga katulogon ug makapahuway.

Maoy pagkahuman sa akong mga final exams dihang gitakboyan kog bayuok. Tungod sa kadaot sa akong optic nerves, usa ka talagsaong komplikasyon sa bayuok, ang kasarangang bayuok midala kanako sa university infirmary human sa pagkuyos sa hubag sa akong liog. Gipasaligan kos doktor nga lumalabay lang ang akong kondisyon apan naglibog ko unsa ka dugay ang iyang giingong lumalabay kay wa may kausaban ang akong panan-aw sa pagpanglabay sa mga adlaw. Mosuka ko kon motindog. Nawad-an kos gana sa pagkaon ug misamot kog kaluya. Halos dili matandog ang pagkaon nga gihatod sa akong manghod nga usa ka freshman sa College of Engineering. Matrikula lang ang libre sa usa ka partial scholar, busa nanghugas siyag plato sa university cafeteria aron malibre sa pagkaon. Tiglimpyo sad siya sa baboyan sa College of Agriculture aron makasapi ug malibre pagpuyo sa usa sa mga cottage sa Aggie Village. Siya ang nagbantay kanako sa gabii ug matulog sa upper deck sa spring bed.

Nag-inusara sa university infirmary, dili matukib ang akong gibating kalaay busa gasa sa langit kon makabisita ang akong barkada sa College of Agriculture kay malingaw kos ilang hilas nga mga pasiaw ug hinambog nga mga estorya. Gusto nilang makagawas na ko aron makatan-aw sa umabutay nga James Bond movie, ang Thunderball, nga isalida sa pulgason nga mga sinihan sa dawontawon sa Marawi City.

Continue reading Pangamuyo sa Bag-Ong Tuig