Poetry by Reil Benedict Obinque | April 5, 2015
(for him, who breaks my heart without knowing it)
i press you–
like a leaf–
between the pages
of the book
i know
i will never
again
open.
—
Reil is a second year BSED-MATH student from Ateneo de Davao, and is ultimately in love with the Fibonacci Sequence.
Poetry by Reil Benedict Obinque | February 1, 2015
I wash your pants
to remove the dirt
of your last night’s infidelity.
Scrub it with patience
and force—
her caress abandoning the fabric.
Rinse it until it’s clean—
the sins dissolving in the water.
Dry it up—
the remains of her perfume evaporating.
Iron it,
to smooth the creases of the cloth,
hoping that tomorrow
I will not wash it
the way I always do:
cleaning someone else’s dirt.
—
Reil is a second year BSED-MATH student from Ateneo de Davao University. His best friends are Literature and Mathematics.
Fiction by Reil Benedict Obinque | August 31, 2014
“Do you know I have had eighty-six books, apo?” he asked.
His muscles were weak enough to rock the rocking chair, or to extend and touch my hands to confirm I am there beside him. The sunset made his face shadowy, and his thin, grey hair orange. Too sad he couldn’t see the sun swallowed by the horizon when it was just in front of his house. I want to describe it for him, but I didn’t know how to.
“Do you know I have had eighty-six books, apo?” he asked again. I nodded, as though he could hear it. “Forty-nine days ago, it was eighty-six. Now, there’s just thirty seven left.” He paused to inhale. His breathing was so slow it alarmed me every time he did it. “When it reached eighty-six, I know I am dying. I’m so weak and, perhaps, pale. I decided to give them to everyone that passes by the house.”
Poetry by Reil Benedict Obinque | August 24, 2014
ihapa
ang bun-og nga nadawat mo
sa matag gabiing
muuli siya nga hubog
sukda
ang kalawom sa samad
sa panit mong
gihimo niyang tadtaran
banabanaa
ang mga adlaw
nga ikaw nahadlok
kay iyang kumo gahulat kanimo
sa imong pag-ihap
sa imong pagsukod
sa imong pagbanabana
ayaw kalimti
nga wala na’y laing nagpangga kaniya
nga kung mutunob ka paggawas
sa balay kun diin ka
gibun-og
gisamaran
gisumbag
wala na siya’y balikan pa
magdahom ka
nga ang imong gugma
ug sakripisyo–
dili gayod ma-ihap,
dili gayud masukod,
dili gayud mabanabana–
ang makabag-o kaniya
aron tawagon kang asawa.
—
Mr. Obinque is a second year BSED-MATH student of Ateneo de Davao University.
Poetry by Reil Benedict Obinque | August 10, 2014
The pen
danced
on his paper
carving
wounds
to etch
scars irremovable.
He defeated her once more.
The paper cried
with every
stroke
and point
but waited
till the pen
drained
every gram
of his blood.
She won at last.
—
Reil is a second year BSED-Math student from Ateneo de Davao University. He was a fellow of the Ateneo de Davao Summer Writers Workshop 2014.
Poetry by Reil Benedict Obinque | August 10, 2014
ang chalk nga gunit mo abog
apan dili niini masulat
ang mga oras nga ikaw nagmata
aron makaplagan ang mga natun-an
sa mga studyanteng
mas gipalabi mong tabangan
kaysa bana mong
nanginahanglan pud sa imong kamot
ang igpapanas nga gunit mo basa
apan dili niini mapapha
ang mga adlaw
nga ikaw nagyawyaw
aron pakan-on ug mga kalimuhagan
ang mga batang mas gipakaon mo pa
kaysa mga anak mong gusto pud magpahungit
ang libro nga gunit mo baga
apan dili niini mapilde
ang kabaga sa mga panit
ilalom sa mata mong
nahago sa pagbasa
aron makatudlo pag usab
sa mga mag-aalam
nga mas gimahal mo
kaysa sa sarili nimo nga
gagukod pud ug gugma
abog na ang chalk
basa na ang igpapanas
baga na ang libro
apan ikaw
padayon sa pagtudlo
padayon sa pagbilar
padayon sa pagkalimot
nga aduna pay puy lain
nga nagatawag sa ngalan mo
—
Reil is a second year BSED-MATH student from Ateneo de Davao University.
Fiction by Reil Benedict Obinque | June 15, 2014
Puno na kaayo ang jeep. Dili na makayag higot sa kundoktor ang bukag sa marang kay ang atop sa jeep gitabunan nag mga bukag sa mga prutas ug sako sa bug-at nga bugas ug mga panaliton. Itom ang aso nga gisuka sa tambutso pagkahuman ug paandar sa drayber. Sa sulod, ang mga namaypay nga mga pasahero nahimutang ra gayud kay makalarga na sila, makabalik na sila ug bukid.
Guot pud kaayo ang sulod. Ang dapat baynte nga manakay nahimung traynta. Ang uban nagsabak, ang uban nagkabit sa gawas, ang uban nanindog, labaw na ang mga batang walay mahimo kung dili musuksok aron makauli. Usa na si Ondong—ang sinko anyos nga batang itom pa sa kagabhion. Ang usa ka kamot ni Ondong nagkapyot sa tayaon nga bakal, ang isa, nakakapot sa kamot sa iyang inahan. Niginhawa si Ondong, pero ang iyang nasimhot kay ang baho nga singot sa mga kalawasan sa naglingkod palibut kaniya, ang mga baho sa isda, karne ug gulay nga dala-dala nila, ang baho sa syudad nga ila nang biyaan.