Madaling araw kung dumalaw ang kalungkutan
Sumasabay siya sa marahas na haplit ng hangin
at ragasa ng ulan
Katabi mo siya sa iyong paggising.
Muli,
Hahagilapin ang mga lumang larawan,
Bubuksan ang baul at babasahing muli
ang mga lumang liham,
Dadampian ng malamyos na halik
ang mga alaalang naiwan.
Madaling araw kung dumalaw ang kalungkutan
Mapipilitan kang magtimpla ng kape’t
Almusalin ang agam-agam.
Wala na ang dating lamig.
Naglaho na ang gubat.
Subalit may naiwan pa ring halina
at kulay ang kalikasan:
Sinusuyod ng makapal na hamog ang hita’t dibdib ng kabundukan
Habang banayad na naglalakbay ang puti-abuhing ulap
sa ibabaw ng amoy-pinipig na palayan.
Sa pagitan ng maalikabok at pakiwalkiwal na daan
Nagpapaligsahan sa pag-aagaw ng pansin
ang mga ligaw na sanplawer
sa malawak na plantasyon ng tubo, saging at pinya
At sa makikisig na kabayong sa kaburula’y
Waring mga tanod ng Bathala sa lupa.
(Para kay Teng)
Kung nanakawan ka’t nagising
Na wala na ang iyong pitaka, relos o singsing
o dili kaya’y ang nakasabit na pantalong mamahalin,
Saan ibubunton ang hinaing?
Sa aso bang di man lang tumahol at nanggising,
sa bombilya bang antukin
o sa bakod na kay daling lundagin?
Sino ang sisisihin?
Ay! Sana’y di na ako nagising
at ngayo’y parang torong sumisingasing
Ay! Ayaw ko nang muli pang malasing!
Poetry by Karla Stefan Singson | October 7, 2007
Sinfully glazed
With warm sugar
Cubed bananas
Sit lap-to-lap
Overlapping
Competing for my
Attention
I pinched the topmost
Piece with the fork
In my hand
Some juice squirting
Poetry by Margot Marfori | September 30, 2007
ten minutes before mass
you slip through the church doors
wrapped with time
you watch the sermon drone on
lifting its message
heavy with guilt
towards the blue
eggshell-painted arches
pillars pointing long white fingers
like stems, elongating
the shadows behind you
you bow your head
and close your eyes
in a brief murmur of amens
golden censers and fragrant incense
chasten your secret sins
dissolving the end of words
as your fingers trace the cross
laid bare on your withered chest
forty minutes later
you step over autumn’s dry leaves
feeling less brittle and
lighter for now.
Poetry by Carlotta de Pio | September 23, 2007
Half way between
one corner to the next
the soul walks right through neon
lighted city traffic
across the space where the doors
of the blue stained-glass cathedral opens
to walls painted
faces of innocent angels
their eyes chipped off
from age
looking vaguely at
the years passing.
Every thousand years or so
clouds gather above,
voices echo in chorus with
wind and the honk of city buses
all holy hymns, Hallelujah
Wandering their ears linger to
listen awhile then go
their busy ways to the beat of jazz
Beyond the cathedral window
one surely knows
Heaven is in there.
Poetry by Satur P. Apoyon | September 23, 2007
Kon ipatuyok pagbalik ang taknaan sa kinabuhi
Ang katigulangon mosugod sa laing pagkabata
Sagopon ko na gayod nangataligam-ang mga hiyas.
Unya ampingan ko ang kahimsog sa panglawas
Magtungha nga madupoton aron silid makab-ot
Himoong dugokan sa haruhayng pagpakabuhi.
Kon kining kahimungawong midan-ag pa kaniadto
Sayo unta kong nakat-on sa bili sa buhat ug pagdaginot
Wala gyod ing mailiw sa pagpatighulog sa kahaponon.
Apan ngano bang naulahi kining kabasolanan
Wala unta ko magpasagad sa mga bisyo–
Sigarilyo, alak, hugoyhugoy sa kahilayan.
Sanglit tawo di na man gyod mahibalik sa pagkabata
Sa mga bag-ong subol sa henerasyon ko na lang ipasilsil
Ang leksiyon sa akong mga pagpasagad ug kasaypanan!
Poetry by Ma. Celeste Fusilero | September 23, 2007
Black bugs sprinkled by the devil’s breath
Are black beans, actually, making me hungry.
Their odor rises, darkening the evening, and stoops
Down to strangle my neck.
More of them are wheedling other
Vendors around to pack up and
Go home. But my basket is still
Half-full of balut, I have bills to
Pay and sons to send
Tuition fees to.
These black bugs—be gone soon,
I pray!