Inig takdol sa bulan,
Andama ang tanang hiramintas:
Ang kalabasa, uling
Ug ang dumalagang manok
Sa tugkaran, isip mga paon.
Unya ayaw kukatulog,
Likayi ang pagduka
O katapol ba intawn
Dayon kuhaa ang muta
Sa iring ug inusnos sa imong mga mata,
Paabota, paniid sa kasikas o palak-palak
Kay sa iyang pagtungha,
Kalit niya kining tukbon,
Aw, kon di ka abtik,
Ang tanan kaanugon.
Ug inig abot, ayawg padas katalaw
O kakulba ba hinuon,
Atubanga siya unya tuwad dayon.
Ayaw kahibulong kon walay imong makit-an,
Kay naay gahom kining mopalibog kanimo.
Ug kon kunohay, imo siyang masakpan,
Ablihi ang lana ug isablig kaniya!
Unya sampongi ang dunggan
Kay basig mabungol ka!
Kay kini magkisi-kisi,
Mosiyagit sa hilabihang kasakit.
Nan karon, simbako manimalos kini
Ug hasmagon ka!
Kapti gyod taman ang iyang dagkong dalunggan,
Hinumdomi nga mangtas kini kon masuko,
Manlimbarot, mangalisngag ang mga balahibo,
Mosiga ang pulang mga mata,
Mag-ikwad-ikwad, maglukso-lukso –
Aron ilampurnas ka!
Paakon sa iyang mga tango,
Kawrason sa iyang mga kuko.
Apan, kon imong mapuypoy ang iyang kasuko,
Kalit kining modanguyngoy sa kapildihan,
Unya moyukbo sa imong tiilan,
Magpasabot nga ginuo ka
Putla dayon ang iyang ikog, ug tagoi
Aron sa matag karon ug unya
Kon imo siyang tawgon-
Hangyo bisan unsa,
Kay dili ka niya pakyason.
—
Si Dr. Jondy M. Arpilleda uska magtutudlo sa Holy Cross of Davao College.