Sa istasyon sa pulis. Hapon.
Miduol si Liling, usa ka kwarintay-singko nga babayi, sa lamisa kung asa adunay babayi nga pulis. Sa iyang atubangan, adunay usa ka lalaki nga naka-polo. Gihiktan ang mga kamot sa lalaki gamit ang usa ka pink nga panyo. Gisenyasan ni Liling ang lalaki nga muingkod tapad sa ubang mga pulis nga nangape. Nipuwesto siya sa tunga sa istasyon nga nakatindog.
Liling: O, maayong adlaw mga Chief! Maayong adlaw kaninyong tanan! Siguro katingalahan para ninyo nga ania ko diri karon, nagdala ug usa ka lalaki nga giposasan nako ug panyo. Pink pa gyud nga adunay mga gagmay’ng bulak-bulak sa kilid. Mga Chief, ako siyang gipabantay sa inyo karon. Pero sa kadako sa iyang sala, dili siguro ni siya mudagan samtang ania pa ko.
Ako si Liling, usa ka labandera lang intawon didto sa Sampaguita. Dili ako ang kanang maong panyo. Kanang akong gipangposas kay gipalaba sa akong silingan, pero dili gyud nako mabalik sa tag-iya. Ang kanang lalaki sa inyong tapad kay akong ipakulong tungod sa hastang pagkapangit nga pagkapa sa piano didto sa Mintal, ug sa pag-undang ug tugtog sa tunga-tunga sa kantang “Amahan Namo”.
Pasensya, Chief. Basin abi ninyo bugal-bugal lang ni akoa ba. Pero dili. Wala nay mas ikaseryoso nga akong himuon sa akong tibuok kinabuhi. Gusto gyud nako siya ipakulong diri nga istasyon sa pulis. Bisag mga pipila lang intawon ka adlaw.