Talinis ang kilat.
Ang ulan murag bildo nga nangatagak
sa karsada, saba.
Gipugos nako akong mata nga mupiyong,
pero dili gyud madala.
Ang akong hunahuna
dili gyud magpamando
kay gusto gyud niya nga maminaw
sa mga tingog sa dalugdog.
Nagsige kog ligid-ligid
sa akong higdaanan,
dili tungod kay sakit
ang kawayan nga walay banig,
dili tungod kay wala koy habol ug unlan.
Taod-taod,
moabot na pud siya nga magbarag-barag.
Makabalo gyud baya siya
nga nagpaatik-atik ra ko’g tulog
kay akong mata nagpituk-pitok.
Nikusog ang dalugdog
sama sa kakusog sa latos sa akong dughan.
Nikusog pud ang tagaktak sa ulan,
murag bildong manusok sa akong tiyan
dili tungod sa kagutom
kundili tungod sa pakang
sa iyang bakus.
Sharp is the flash of lightning
as the rain falls like broken glass
onto the road, clinking.
I force my eyes to close
but fail.
My thoughts,
which I cannot control,
desire to hear
the crashing of thunder.
I twist and turn
in the bamboo bed,
not because
I have no mat
or blanket
or pillow.
Later
he will arrive, staggering.
He will know I am not sleeping.
He will catch my eyes urgently closing.
Loud is the bolt of thunder
like a slam, thrashing my chest.
Loud is the sound of rain
like broken glass, piercing my gut –
not because of hunger,
but because of his belt,
whipping.
—-
Original poem by Josie Jane Balabag, translation by Arian Rey Tejano, both of UP Mindanao.
HHMfaO comment2 ,