Ano bang dapat mong gawin kapag na-realize mong ayaw mo na sa galaw ng buhay mo?
‘Yung tipong wala ka nang pag-asang baguhin ang ni katiting sa buhay mo. Naipit ka na kasi sa pang habang-buhay na pagkakataon. Maiisip mo rin na wala ka namang lakas ng loob para gumawa ng kahit na anong bagay para isalba yung sarili mo. Kahit na ang mga pangarap mong binuo ng matagal ay nawalan na rin ng saysay upang ipagpatuloy. Ngayon, hahayaan mo na lang ba ang sarili mong malunod sa madilim na kawalan o pipiliin mo pa ring gumising?
“HOY, BABOY! GUMISING KA NA! ”
Ang ingay na naman! Sa totoo’y kanina pa ‘ko gising at kanina ko pa tinitiis na huwag pakinggan ang boses niya. Paano, eh ang lambot ng higaan at ang sarap yakapin ng unan. Gayunpaman, manaka-naka kong pinunasan ang bibig kong may bakas ng natuyong laway.
Teka, ang sakit ng ulo ko. Kung ‘di naman kasi nagyaya ng inuman yung mga pinsan ko kagabi, di sana sasakit tong ulo ko na para bang tinadyakan ng sampung kabayo. Nasusuka ako.
“DI KA BA TALAGA BABANGON?!”
Tantsa ko’y pang limang kurot na siguro ‘yun ni ate L. Pinilit ko nang bumangon para tumahimik na siya. Masisisi mo ba ako? ‘Eh Sabado kaya ngayon! Pero kelangan ko paring pilitin ang sarili ko na pumasok ng paaralan dahil sa isang subject.
“T_NG-INA! TINGNAN MO NGA YANG LINTIK NA ORASAN!
Naramdaman kong nanlamig ang buo kong katawan nang tingnan ko ang orasan: kinse minutos na lang bago mag 7:30. Kung mamalasin ako, pang pito ko na ‘tong absent. Isa nalang at ga-gradweyt na ako ng maaga sa subject na ‘to.
Kung magkataon nga, yari talaga ako kay ate. Ayoko pa namang dumagdag sa mga iisipin niya. Alam kong pagod na siya.
Nakakabagot talagang pumasok sa klaseng naka iskedyul tuwing weekends. Bukod sa wala naman itong kasali sa QPI(marking system ng paaralan ko), andaming dapat isaulo at dalhin sa klase, May mga tone-toneladang paperworks at reporting pa. Nakakaasar! Idagdag mo pa sa listahan ang mga batas na kelangan daw pag-aralan. Forty pages LANG DAW yun.