Kahirap namang kadiskurso ang mga kasama. Sinabi nang hindi pesante at hindi ptb ang uring kinabibilangan ko. Aba, nagsitawa lang sila. Ang lolo ko lang ang uring magsasaka, gentle peasant stock iyon, mind you, pero ang nanay ko, pagkatapos iwanan ang lasenggerong tatay ko at umuwi sa nilakihang baryo na pinagsanglaan ng bahay, lote, at sakahan ng lolo at lola ko, magsasakang manggagawa po, talaga. Ako at ang mga kapatid at pinsan ko, lumpen na magsasaka. Nagnanakaw kami ng tubo, bayabas, singkamas, nangka, pakwan, tinaliang manok, at ligaw na pato; nag-iihaw ng dalag, hito, palaka, aso, at nakikipagbakbakan sa mga anak ng sanggano sa baryo. (Nung nagsilakihan, meron naging sundalo, pulis, CHDF; merong naging titser, madre, weytres, prosti, maid sa HK; merong naging holdaper, inte, at traysikel drayber. Pero di ko na iyon ipinaalam sa mga kasama.) Kahit anong paliwanag ko, ayaw maniwala ng mga kasama. Sa urban poor communities raw matatagpuan ang mga lumpen, hindi sa farming villages. Maiiling sila na matatawa. Iba na raw talaga ang nakapag-aral ng Literatura, nakakaimbento ng sariling mga kategorya.
Usaping Uring-Pinanggalingan
Nonfiction by Shelifa Alojamiento | October 21, 2007