Nung nasa elementarya pa ako, inggit na inggit ako sa aking mga kaklase na nagbibisikleta papuntang paaralan. Mahigit isang kilometro kasi ang layo ng paaralan mula sa aming bahay at nilalakad ko lang ito tuwing papasok sa eskwela, umulan man o umaraw. At samantalang naglalakad nga ako, heto’t dinadaanan lang ako ng aking mga kaklase na nagbibisikleta. Pakiwari ko ba’y ang sarap-sarap magbisikleta lalo na’t ang init-init ng araw.
May bisikleta naman kami pero ginagamit ito ng tatay ko upang magdeliber ng tuba sa kanyang mga suki. Nang minsang nasabi ko kay inay na gusto kong matutong magbisikleta, mahigpit niya itong ipinagbawal dahil kababae kong tao ay kung bakit pinag-iinteresan ko ang magbisikleta. “Di puwedeng magbisikleta ang babae,” wika niya.