Hunghong ni Beng

Poetry by | June 22, 2008

Samtang ang kalibutan nag banha-banha
Uban sa nagkalipay karong orasa,
Ako nagasulat, nagamugna, ug naghunahuna.
Samtang ang adlaw nipahulay sa pag-atubang sa pikas tungas iyang dagway,
Ani-a siya sa akong tapad.
Di’ makita apan siya mabati
Ug siya mihunghong,
“Ayaw kabalaka, hasta ra nang sayuna”.
Iyang pulong usa ka huyuhoy sa pinakamahayahay.
Milingi ko kun diin naggikan ang tingog –
Nga misugakod kuyog ang bugnaw nga paghuyop
Nga hangin gikan sa electric fan.
“Kinsa diay ka? Kaila ba tika?”
Mitubag ako human mabati nga siya niistorya.
“Dili kana importante. Basta, sayon ra na”.
Balos niya sa sulod sa akong panghuna-huna.
“Murag nakaila na ko nimo.”
Apan siya wala na nitubag.
“Kaila gayud ko nimo.”
“Kaila sad ko nimo.”
Nabati usab nako ang usa ka tingog
Nga wala pa nako nabatian –
Apan ako nang nakaila.
Samtang nilabay na ang panganod
Ug milutaw na ang hayag nga bulawanong bulan,
Nahuman na sab kining akong tulubagon.
Kini, samtang ako nagasulat,
Nahinumduman tika ug ang imong ngalan.
“Dili ba ikaw si Beng?
Salamat kay ani-a ikaw.”
Ug siya mitando. “Sa makausab, sayon ra na”.

Paghinumdom alang kay Benjaline “Beng” Hernandez