“Andrea, bangon na diha!” sambit sa akong Mama. “Ma, unya na ma oy… Katugon pa man ko.”
Kada adlaw, sayo sa kabuntagon, alas cuatro pa lang pukawon na ko sa akoang Mama. Sayo kami sa buntag mangandam ni Mama para mamaligya ug kakanin diri sa amoang lugar sa Uyanguren. Kini nga dalan ang gina awag nga business capital of the city ug gina ilang Chinatown. Daghang establisyemento nga mga naay lahing Tsinoy ang nanag-iya. Amoang ginasuroy isa-isa ang mga dagkong gusali para itinda ang among puto, suman, ug bibingka.
Nahuman na kami ug pangbalot ni Mama sa mga paninda. Nigawas si Papa sa kwarto ug nikuha kini ug tasa para moinom sa iyang paboritong kape. Ganahan kaayo ko sa kahumot sa iyang tinimpla nga kape — makawala ug katugon ang kahumot niini. “Belen, lakaw na ko. Andrea, ubani si Mama nimo ha?” Sayo pud sa kabuntagon si Papa mobangon para mag drayb ug jeep.
Habang ga lakaw mi ni Mama padulong sa mga suki namo, akoang nakita ang amoang silingan nga si Kuya Karlos. Suot niini iyang paboritong pink na sweater. Alas cuatro y media pa man sa kabuntagon pero naa siya sa gawas, kaning orasa kuno iyang ting-uli sayod pa sa amoang mga silingan. “Nabuntagan na sad siya sa iyang negosyo. Maayo pa si Karlos, pauli na, igo ra mosakay sa mga kotse, maka-kwarta na,” sambit ni Mama. “Bantog ikaw, Andrea, maningkamot ka ha? Ayaw sa jud pagminyo ‘nak.” Ni smile rako ug ni tando kay Mama. Minyo? Unsang edad ba jud diay dapat magminyo? Akoang edad karon kay ten pa man ko.
“Oy, Belen!” Si Madame Corazon nga suki ni Mama. Tagiya kini ug dakong mall diri sa among lugar. Ang anak niya kay nakaduwa nako atong niaging tuig. Pero wala ko na ni nakita usab kay namalit sila ug mas dakong balay dapit sa Bajada.
“Ma’am Corazon, maayong buntag, ma’am. Naa koy suman balanghoy diri tag diyes ra.”