Malakas ang simoy ng hangin kasama ng amoy ng usok galing sa mga kotse sa ilalim ng overpass. Sobrang ingay dahil sa dami ng kotseng bumubusina at sa mas maraming taong nakapaligid. May narinig akong sumisigaw. Nararamdaman ko silang lahat na nakatingin sa akin. Parang ngayon lang sila nakakita ng lalaking naglalakad sa kable sa itaas ng magulong kalye.
“Kalma lang kayo diyan… di naman titigil ang mundo ninyo kung mamamatay ako.”
Labimpitong taon na akong nabubuhay, tila iisang tao lang ang may pakialam sa akin. Hindi si Itay na binubugbog kami dahil lagi siyang lasing. Hindi si Inay na laging pinatatawad si Itay kahit laging lasing. Wala namang nag-aalala sa akin kundi si Kuya.