Paruparo sa Konsepto ng Pag-Ibig

Poetry by | December 15, 2019

Bawat awit ay may kasagutan
sa mga tanong na ano at bakit
na isang paghuhusga sa subok
ng bait, sa pait, sa antas
ng panganib, sa pagsipat
ng mga kalawang sa daliri ng tiyempo.
Ang pag-init sa pagtapik
sa braso ng lamig ay hudyat
ng paghimok sa baywang ng daig.
Sumasalikop ang mga ugat
nito sa pinulbuhang rabaw tulad
ng abo sa puwit ng kawali.

Kakaiba ito dahil naninimbang
ang mga gilid at dulo nito sa
haplos ng daliri. At tulad ng pinakintab
na dyamante ay isang alipato
na masigla pa sa gusgusing kabayo.
Ang pagaspas ay isang kawalan sa eksena
ng pagdadalamhati sa tuwing mapuputol
ang gula-gulanit na salita at sinumpaan sa
dakilang pag-ibig.

Ito ang paglipad ng kulay sa
gitna ng lito, ng lipos, ng ingay.
Bawat lipad sa lilim ng panganod
ay pagtuklas na tumatama sa
pananagutan ng paningin at kalayaan.
Konsepto ito ng pag-ibig
na sumanib at tumugon sa hahakbangin:
tukuyin ang bingit, awitin ang awit,
pitasin ang bunga,
sagutin ang ‘ano at bakit’.


Adrian Pete Medina Pregonir is from Banga National High School, South Cotabato. He won the Sulat SOX Short Story Writing Competition and the third prize for the Kabataan Sanaysay category of the Don Carlos Palanca Memorial Awards for Literature in 2019.

Pag-amin

Poetry by | July 14, 2019

Kung katahimikan ang nangungusap
sa iyo, buong-buong katahimikan,
ano ang naririnig ng mga butáng na nakahinto
na pumipintig mula sa kaniyang mga labi?
Walang salita ang bisperas ng nagwawalang buwan
kahit ito ay kakainin
ng Minokawa,
kahit nagmamartsa ang mga aninipot
sa hangin at naghahalo
ang kanilang sulô
ay walang salita ang maririnig
mula sa kaniya na umuupo
sa umuugod-ugod na salumpo.
Walang salita ang maririnig
sa kumukunot niyang labi
kahit sasapit ang pagbukas
ng pista ng mga santo
na hihimok sa kaniyang kaluluwa na manalangin
para maligtas sa kalayo
at walang hanggang pagdusa.
Ngunit, kay sakit isipin dahil sakit ang nagpapatikom sa kaniyang
mga labi. Banayad na hangin
ang tanging dumadapya
mula sa nakatutok na bentilador,
at isang radyo na gumagaralgal. Binabalot siya
ng kumot ng hapis habang nakatanday
ang kaniyang ulo sa unan
ng luha at hikbi.
Kahit ang paligid walang kaimik-imik, tanging
mata ang umiikot sa bubungan
at sawaling dingding.
Naaalala kong muli ang bána
niya noong daliri na lang
ang bumubulong habang
nakaratay sa higaan. Walang tinig kahit minokawa at osuang
ang kukuha sa kaniya.

Anong pulos nitong nasasaksihan
kong pagkaratay na inuulit
ng panahon sa mga tagpong
walang natutuhan.
Bawat pagbukas ng mga mata
tuwing umaga ay bumabanaag ito.
Habang ang matandang nilalang
ay bumabalik sa kaniyang kabataan,
namamaluktot ang katawan,
hindi gaano naaaninag ang paligid
na parang sanggol sa sinapupunan,
habang tumitiklop ang mga tuhod
ay umaamin, nagsasaksi
ito sa kaniyang sariling nagawa, kung bakit
hindi niya pinakilala ang tunay kong ama.
Tungod doon, nilamon ako
ng huklubang kahihiyan
na parang tutuldukan ko na lang
ang aking búkas. Kayâ para akong tabako
na nauupos sa kirot ngayon, humuhulagpos
na rin ang lakás.


Adrian Pete Pregonir is a Senior High School student from South Cotabato. His works appeared in the Cotabato Literary Journal, Liwayway Magazine, and Pundok Katitikan. He is a fellow for at during the Davao Writers Workshop 2018.