Trials of the Flood and a Side of Fried Chicken

Nonfiction by | March 11, 2024

Reeling in Hunger

Reels on Facebook really know how to test me when I’m at my lowest point: scrolling through food shorts at 2 AM while my gut punches my brain for craving food that won’t be available until later. But among these food clips, fried chicken is the frequent visitor to my phone-bleached eyes. I let these reels torment my dinnerless soul while rain relentlessly pounds the metal roof outside. And the only thing I can do is imagine that I was the content creator dipping that drumstick in gravy.

Everyone on social media is in search of the Holy Grail recipe of perfectly cooked fried chicken. Some say wet and dry batter is the secret; others, buttermilk and brine. Use a variety of spices, and double fry it for that “extra crunch.” There’s also the simplicity of the Kanto fried chicken: big pieces deep-fried and sold in batches that pack street stalls with hungry customers regardless of the weather. Each recipe boasts quality with these adjectives: tender, crispy, juicy, sarap to the bones. Chicken, hot fried chicken, was man’s friend amidst life’s woes. I had to bring these recipes to life, but little did I know that the pitter-patter outside brewed something else.

From Prison to Prison

As the university finally granted us a much-needed escape after grinding and floating throughout the first semester, my focus shifted from studying to spending hours laughing and craving on whatever reel that appears on my feed. I scrolled on Facebook away from the readings, away from the recitations, and away from the academic pressure cooker. Additionally, due to my dormitory’s prohibitions on using cooking appliances for safety concerns, I longed for the taste of home-cooked meals and fried dishes that I would prepare myself. Upon returning to Tagum for a twenty-day escape, I relished the opportunity to cook meals by myself and serve them to my family. Frying chicken was more than just satisfying my mother and younger brother’s cravings. It was a closure I sorely needed and a refuge.

However, my stay was plagued with persistent rain . We’re used to searing temperatures from 9 AM to 12 noon, with the sky becoming dark and cloudy as early as 3:45 in the afternoon. Around 5:30 PM came the rain shower that persisted until midnight. We found ourselves trapped indoors as the water levels gradually rose, encroaching on our doorstep with ill intent. Who knew rain could be a prison? Fortunately, my mother and I had secured a week’s worth of groceries—including the chicken pieces I’d been planning to cook—by going to the mall early. What’s more, the clouds had spared us from their weeping. Otherwise, the fares would have doubled or added twenty pesos more, and we’d be left stranded at the mall’s entrance waiting for a ride.

Recipe for Disaster

There are areas in Tagum City with low elevation, and these are vulnerable to flooding even with the slightest drizzle. During the night, when it rains for an extended period, people would hastily pack their essentials and evacuate to the nearest gym or school to seek shelter for the night. Then they’d go back home the next day to check for the things they left, even if it meant wading through the muddy waters once again and facing possible health risks. This practice, and the deluge that necessitated it, has existed across generations; even my mother once braved these conditions before finally moving downtown.

But this time was different. What began as brief showers and small puddles escalated to nightlong downpours and stagnant waters. These floods not only swallowed roads but also crawled into and engulfed house floors in some areas. This time, it spared no corner of the city, reaching even the previously untouched neighborhoods and causing city-wide blackouts that plunged barangays into darkness. Because of this, evacuation efforts became increasingly hazardous, with residents navigating solely by the faint light of LED flashlights. Widespread class suspensions were declared, and many students and their families were displaced. Worse yet, the water buildup due to days of heavy rainfall further exacerbated the crisis by rendering crucial entry points inaccessible and causing soil instability in some areas.

I was back on the kitchen, preparing lunch by placing the ingredients and mentally seasoning the chicken by scrolling on Facebook when suddenly the city government’s page issued a road advisory:
“NOT PASSABLE TO ALL TYPES OF VEHICLES: Tagum to Carmen via Guadalupe”

The reported Low-Pressure Area (LPA) hovering over Southern Mindanao created an impact that was anything but low. All travelers to and from Davao City and nearby areas were cut off. We were trapped, and my father, who was planning to go home, was stranded on the other side of the flooded fence.

Marinating in Uncertainty

We spent the following days glued to updates on the flood situation, watching the road status fluctuate from “NOT PASSABLE TO ALL VEHICLES” to “PASSABLE TO HEAVY TRUCKS AND LIGHT VEHICLES” and vice versa. Large crowds sought refuge at evacuation centers as their homes were inundated with the flood. And there were no signs of it subsiding anytime soon due to intermittent showers. Students and employees who had classes and work were in a state of limbo: anxiously waiting for the Guadalupe bridge to become passable.

Luckily, there was an alternative route people could use; albeit a lengthy slog that cuts through many towns before arriving at Panabo — one more city before Davao. However, even this detour offered no guarantee as the roads became impassable once the Pagsabangan River overflowed. I, on the other hand, chose to wait for the bridge’s water to recede so that my father could finally go home. My mother and I would get elated whenever the road advisory said that the bridge was passable for heavy vehicles like trucks as it meant that the water was starting to ebb; and worried when it rose again.

Meanwhile, I saw some individuals force themselves to take the route despite the treacherous currents. A motorcycle driver almost got swept away if it weren’t for the people who jumped out of their vehicles and dragged him to safety. Families waited on the other side, while it was work and school for others. No deluge can simply overturn the unwavering demands of life.

Serve Hope (and Sensitivity) on a Platter

Despite the relentless downpour and turmoil the LPA brought to the city, it did not completely submerge its spirit. There were institutions and concerned citizens that led donation drives toward flood-driven barangays and puroks and offered essentials such as food, water, and clothes. Volunteers and rescue teams spent nights tirelessly wading through the waters to help evacuate those who were still trapped and stranded. A prominent social media influencer even posted a video on Facebook cooking adobong manok and showing dozens of packed meals ready to be delivered. Unlike the hapless chicken thigh, the people did not succumb to the prospect of being fried in its own predicament. Instead, what I saw were struggling citizens offering aid to other struggling citizens without any second thoughts. People helping other people without the need of national broadcast, although it would certainly help boost awareness. A celebrity breakup hounded the headlines at the time.

While excessive promotion of resilience risks romanticizing disaster, we were fortunate that the city government wasted no time in spearheading relief efforts. We did, however, expect someone from the upper echelons of government to express a tinge of sympathy and compassion on Mindanao’s situation. But he was busy, for reasons I couldn’t fathom, and it wasn’t the time to look for someone who wasn’t there.

We continued to chat with my father via video call to check on each other, waiting for the flood to subside. I then left my mother and younger brother to the conversation and headed back into the kitchen to take out a Crispy Fry packet. There were still some drumsticks left over, and I needed to cook supper before the flood cuts the power out.

Clint Jovial Delima is currently a first-year BA English (Creative Writing) student at the University of the Philippines Mindanao.

Dakong Krus

Fiction by | March 11, 2024

Naghinay-hinay ra ko sa akong mga lakang niadtong orasa padulong sa sementeryo. Gituyo nako nga hapon na managkot kay aron dili na kaayo init ug gamay-gamay na lang ang tawo nga mang-duaw sa ilang mga minatay. Ingon ani na man ‘sab ang akong naandan nga ginahimo matag kalag-kalag.

Pasulod na ko sa sementeryo, ug tuod man, ubay-ubay na lang gyud ang akong makitang mga tawo. Naa’y pipila ka mga police gabantay sa entrance, mga tawo nga gabitbit og bulak ug mga kandila, ug ang uban makita nako nga daw ga-picnic sa may lubong. Tulin ang akong paglakaw apan may mikalit og gunit sa akong kamot, “Te, kandila oh,hutda na lang ni bi, tulo diyes.” Gilingi nako ang tag-iya sa maong kamot nga daw gaspang nga liha paminawon sa’koang panit — batang lalaki, sa akong tan-aw mga 12 o 13 anyos ang pangidaron, uga ang iyang pamanit, ug daw kasudlan og tubig ang kalalom sa iyang collarbone. ‘Ah, solvent boy ‘ning bataa ba,’ akong huna-huna. Nagduha-duha ko’g palit sa iyang baligya kay akong pamasin nga ipalit ra ‘sab niya’g suyupunon ang halin, ug mipadayon na lang ko sa pagbaktas paingon sa akong duawon nga lubong. Apan wa ko niya lung-i ug miingon, “Sige na gud, Te, aron makapanihapon mi sa’kong manghod,” sabay tudlo sa batang’ babaye nga naglingkod sa unahan, mga 9 ang edad sa akong tan-aw. Deformed ang tiil niini, nag-aginod sa paglihok, ug daw maglisod kini sa pag-barog. Ang akong gibati daw gilumos og dakong kalooy pagkakita sa bata nga gapanawag ‘sab sa mangagi sa iyang tungod ug gihagad nga paliton ang iyang mga bitbit nga kandila.

Diha-diha mikuot ko sa akong bulsa ug gitunol ang singkwenta aron paliton ang baligyang kandila. Nagpasalamat siya ug miingon nga magkuha sa daw siya og sukli sa iyang manghod, apan giingnan na lang nako nga dili na lang, ilaha na ang sukli, ug mipadayon ko sa paglakaw aron managkot na.

Paghuman nako’g panagkot ug duaw sa mga lubong sa’koang ubang mga paryente’g higala, nakahuna-huna ko nga mohapit una sa dakong’ krus aron managkot og kandila alang sa tanang nangamatay, dayon mouli. Didto nakita nako usab ang magsuon. Nag-atong sila sa duha ka sinindihang kandila samtang nagbitbit og pinutos nga kan-on ug pila ka tusok nga isaw.

Samtang milingkod ko sa ilang likod paghuman nako’g sindi sa kandila, nakadungog ko miingon ang batang’ babaye sa iyang maguwang, “Ya, gibantayan g’yud kaha ta nila Mama ug Papa karon? Siguro kung naa pa sila, dili na unta ka mahasol magsige’g karga nako kay si Papa ra’y magkugos nako man.” Naminaw ra ko sa ilang pag-istoryahanay. “Sagdi ra, Day, kabalo ko pirmi sila gabantay nato. Ug ako, dili man pud ko kapoyo’g atiman nimo oyy,” ang tubag sa maguwang.

Sa akong kakuryuso, wa’ nako mapugngi nga mo-sagbat sa ilang istoryahanay ug nangutana ko kung naunsa diay ang ilang mama’g papa. Mitan-aw nako ang mga bata ug dili matago ang kasubo sa ilang mga mata samtang mitubag ang batang lalaki, “Namatay, Te, tulo na ka tuig. Ingon nila adik man daw ug pusher, mao to, gipang-tokhang sa mga pulis,” saysay niini samtang nagtulo ang dagkong’ luha.

Naghuot ang akong dughan nga mibiya sa sementeryo tungod sa nadungog nako nga istorya sa bata. Sa akong hunahuna, ani g’yud siguro ang kalibutan, dili mahutdan og dagkong’ krus nga ipapas-an, bisan pa man niadtong mga luya ug huyang pa ang abaga.

 

Angelie L. Mamites is currently pursuing the degree of Master of Arts in Literature at the University of Southeastern Philippines.

Maayong Paglakaw, Gali

Poetry by | March 11, 2024

Miabot na gayod ang tukmang panahon,
Mikunsad na sa yuta ang imong bituon.
Giagak na sa balod, sa gabon, ug sa hangin,
Ang kaliwat ni Gaun nga nangita sa kabilin.

Magbakho ang yuta sa imong pagbiya,
Apan sa imong pag-abot, ang langit magsadya.
Ang imong mga Buuy, naghulat na sa pantaw,
Didto sa Talugan kung diin may kalinaw.

Kalinaw kanimo, Anijun (07.20.2020)

 

Si Gine Mae L. Lagnason ay isang full-time faculty member ng Central Mindanao University. Natamo ang digring masterado sa Philippine Studies-Language, Culture, and Media sa Pamantasang De La Salle-Maynila taong 2019. Aktibo siyang nakikilahok sa iba’t ibang gawain at kumperensiyang nagtataguyod sa pagpapalawig ng diskurso sa wika, kultura, panitikan, midya, at edukasyon.

Raindrops falling on

Poetry by | March 4, 2024

Rusty metal sheets
Pitter-patter, run down
The banana leaves
Droplets group
On red cement floor
Shower, splatter, surge;
The television floats.

Clint Jovial Delima is currently a first-year BA English (Creative Writing) student at the University of the Philippines Mindanao.

Burning in Davao

Poetry by | March 4, 2024

Bitter shade or none at all,
underneath the fiery ball,
I bite my teeth as I go outside,
praying to Christ I don’t burn
at the first touch of light.

Metal, cushion, all hot to the touch.
Like my coins as I count how much.
I wonder
how the driver has not melted away
in front of the glass.

I squint and see the metro-inferno
outside: the people walk as if it’s not a hell-hole.
How could one endure sunburn’s gash,
white light,
biting anyone in its path.

Then I remember
days of rain and cloud,
when I prayed it was
burning in Davao.

Benjamin Thursday R. Rosaupan is a student studying AB English in Ateneo de Davao University.

Talanaw’wo

Fiction by | February 26, 2024

Alas singko i-medya sa kilumkilom sa bukid sa Barangay Sirib, milanog sa tibuok dapit ang tingog sa langgam-pari gikan sa mga punoan sa Nangka ug ang mga manok nag tilaok ug nanugpa na pud sa punuan sa mga tambis. Si Dayang, usa ka dose-anyos nga babae, miadto sa umahan aron pangitaon ang iyang manghud nga babae nga ginganlag Naw, siyete anyos. Si Naw kada adlaw gayud magadula sa uma og patintero paghuman sa iyang klase kauban sa iyang mga amigo ug muuli ra pud kini kung apason sa iyang maguwang. Padulong na si Dayang sa maong dapit ug nasinati niya ang mga halakhak sa mga bata nga nagdula sa umahan. 


“Naw! Uli na sa balay! Nag hulat na sa imoha si lola!” Abtik nga nihawa si Naw sa iyang mga kadula, gikuha ang bag nga gibiyaan niya sa abog nga yuta, ug mipadulong sa iyang ate. Ang maong bag nga hinimo sa iyang inahan ilabihan og detalye: napuno og beads ug lagsik ang mga kolor. Samtang nagpauli sila, nikanta si Dayang sa uso nga kanta nga Ingles na napaminaw niya sa internet.

“Lahi ra gyud ang panahon karon. Ang tribo naa na gyuy mga Facebook account. Maayu kaayu ang epekto niini sa atong lugar sama sa paspas nga komunikasyon nga dili na kita mubaktas pa ug pila ka kilometro aron lang na makamensahi ka ama. Dali rapud ta makapangayug hinabang sa gobyerno.” sampit ni Dayang sa iyang manghud na naglakaw na wala sa panimuot. Apan si Dayang nagpadayun gihapon ug storya, “Daghang tinubdan sa libro gikan sa internet para sa tulun-an sa mga bata. Ganiha sa klase, nay gipa download si ma’am nga PDF para basahon nato sa lecture. Pero sambit ni lola Nita, tungod pud sa internet, nalingaw na ang mga kabatan-unan kun unsay mga trending nga sayaw ug kanta nga gawas na sa pinulongan sa atong tribo. Maong ganihang buntag, gitudloan ko ni ante sa kanta ug sayaw sa tribo.”

Ang mag-igsoon parehong sakop sa tribong Bagobo sa barangay Sirib apan ilang lola wa pa gayud kapaminaw nga sila nikanta sa pamulong sa ilang tribo. Ang ilang inahan mipanaw na ug ang amahan nila nagtrabaho sa syudad sa Dabaw. Pirme kini mag Facebook isip komunikasyon nila. Ang ilang kauban sa panimalay mao ang ilang lola nga giila sa ilahang tribo nga Talanaw’wo o maghahabol. Sa iyang katinguwangon nga nag-edad ug otsenta-anyos, maglisod na siya’g lakaw ug dili na siya makaklaro, apan ang iyang kamot, dili gyud makalimot sa paghabol o pagtahi sa ilang mga sanina ug bag. Pag-abot sa kubo nga hinimo sa iyahang amahan gamit ang kawayan, daling miadto si Dayang sa pugon kay wala na nisiga ang kalayo sa iyang nilung-ag nga saging. Si Naw nidiretso sa kwarto ug nilingkod sa kilid sa katre kung asa nagpahulay iyang lola Nita, ug kini nisundog sa kanta ni Dayang ganihang pagbaktas nila. Pagkakita ni lola Nita sa hugaw na bag, dali kini niyang gipaphaan aron mawala ang abog.

Si Lola Nita nitan-aw sa iyang apo samtang iyang mata naay mga kasubo. Nisampit kini, “Nakahinumdom ko sa imong inahan atong syete anyos pa sya, pirmi nako siyang suguon na magtahi og nawwo inig human skwela, unya kung dili sya magtahi bunalan nako iyang kamot og lepes.”

Nahunong sa pagkanta si Naw ug nangutana siya sa iyang lola, “Unsay lepes la?”
Tubag ni lola Nita, “Mao kini ang himan nga ginagamit sa paghabol.”

Dayun mitindog kini nga nagbakho ug naglisod og lakaw, ug niadto sa iyang gamay nga baul aron ipakita ang lepes. Mipadayon kini ug storya, “Ang lepes na panag-iya sa imong ina. Gikan pa ni sa akong inahan na gipamana sa akoa, ug akong giregalo sa imong ina kadtong syete anyos na siya. Kani gyud akong ginagamit sa paghabol sa inyong sinina ug bag aron pirmente ninyu sya mabati. Akong mabati ang iyang kamot na naghabol ug mahinumdoman nako pirme ang iyahang pagka-maayu motahi”.

Gigunitan ni lola nita ang lepes pag-ayo, sama sa pag-amping sa butang na mabuak o sa bata nga bag-o gilalang. Gihipos niya kini’g balik sulod sa gamay niyang baul.

Nihubas na ang nilung-ag na saging ug gibutang kini ni Dayang sa ilang lamesa. Naghimo kini ug sawsawan na ginamos nga gipuga-an og lemonsito. “Anhi namo diria Naw, manihapon nata”. Daling milingkod si Naw sa lamesa.

Si lola Nita gialalayan ni Dayang padulong sa lamesa ug lingkuranan. Sa pagkuha ni lola Nita og saging, wa sya masayod nga kini init pa kaayu. Siya napaso ug kalit gikuha iyang gakurog na kamot. Nakulbaan si Dayang maong nakasyagit siya, “Ayaw na paghabol la!” ingon pa ni Dayang, “mao na ang katungdanan ngano magsige’g kurog imong kamot. Mas maayo nga magpahulay na ka sa imong pag tahi. Mao na ang gapakapoy sa imoha kada adlaw.”

Nihawa si Dayang sa lamesa ug miadto padulong sa baul nga gibutngan sa lepes ug miingon, “Ako na kining hiposon la aron di naka maghago sa paghabol kada-adlaw.”

Pagkakita ni Lola Nita nga gikuha ang iyang lepes, kalit kining mitindog ug naglakaw padulong sa iyang apo. Iyahang gipakita kang Dayang iyang nagkurog na kamot ug siya miingon, “Tan-awa ang akong mga kamot, bisan kon ang akong mga kamot nangurog, hilabihan ka payat ug luya na kaayo alang sa paghabol, ang akong dughan dili gayud matigulang, kay gihigugma ko ang akong pagpanahi, ang akong inahan ug inyung inahan—-ang dapit diin ako nahisakop.” Mitibi kini sa kasakit. Wala na gyud napungngan ni Lola Nita ang daklit na takoban na iyang gina antos kada-adlaw.

“Gibati ba nimo ako? Nakakita ka ba nako? Tan-aw sa akong mga mata, unsay imong nakita? Usa ka himatyon nga lawas ug hanap na ang mga mata, apan tan-awa kini, ako ang bata niining dapita, ang iyang anak ug ang iyang inahan. Ako iya niya ug sa kataposan mobalik ako kaniya— ug gikan sa akong kabatan-onan ako nabuhi ug miginhawa alang kaniya. Karon nga hapit na matapos ang akong gutling, modangop ko kaniya, apan mapasalamaton pa ba ang akong inahan ug anak kung ang iyang lawas dili magsul-ob sa mga kolor ug panapton nga nagpaila kaniya? O ang madasigon ug makuti nga mga sumbanan nga nagpaila sa iyang panit, sa iyang timaan ug sa iyang nawong?”

Ang tingog ni Lola Nita nagkurog kay ang iyang dughan nangngutngot sa kasakit, apan dili niya masinati nga ang iyang nawong napuno na sa iyahang mga luha. Wala kasabot si Dayang ug Naw sa ilang lola Nita, apan sila nagsugod nasad ug hilak pagkakita nila sa ilang lola nga nitibi sama sa usa ka syete anyos. Mipadayon kini sa pagstorya samtang sigeg tulo iyang mga luha,“Dili ba siya maguol sa akong pagbiya nga walay kabilin sa pagmintinar sa iyang kasagrado? Imo bang gision ang iyang sapot ug biyaan siya nga hubo taliwala sa adlaw ug sa katugnaw nga kagabhion? Mahimong mamatay siya sa katugnaw kung mohunong ka sa paghabol sa iyang mga sinina. Siya masakiton usab, tungod kay daghang langyaw nga mga tiil ang nagtungtong kaniya, naghugaw sa iyang kasagrado ug kaputli sa dunot nga mga tiil nga dili igo nga pagtahod sa iyang yuta na panit. Ang baba sa iyang mga anak napuno sa lain nga mga pamulong nga nakapakurog kaniya sa kahadlok. Siya nagahilak nga walay katapusan panahon sa kagabhion, Kinsa ang mopahid sa iyang mga luha? Kinsa ang mokanta sa iyang pamulong kung ang iyang mga anak dili makasulti sa iyang pinulongan?”

Si Lola Nita naglisod na og ginhawa ug siya niluko sama sa usa ka bata nga nahadlok. Daling miduol si Naw sa iyang lola ug gigakus niya kini. Wala gayud kasabot si Dayang sa mga panghitabo, ang iyaha nalang pirme madunggan kay ang pagsulti ni lola Nita ug “ina,” ug “anak,” ug nahinumduman ni Dayang ang iyang gibati kadtong adlaw nga nahibaw-an niya ang pagpanaw sa iyang inahan. Siya pud miluko ug nihilak sa kasakit kaniadto, kay wala na ang inahan nga nagbuhi sa iya, ang inahan na nag-amping sa iyaha panahon nga wa pa siya masayod sa mga butang sa kalibutan. Tingog na lamang sa pagkanta sa iyang inahan ang nakapahilom sa maong tibi ni Dayang. Kanta nga gamit ang pinulongan sa ilang tribo; ang kanta sa iyang inahan aron siya makatulog ug maundang ang iyang kahadlok.

Hinay nga gibalik ni Dayang ang baul nga naay lepes. Diha pa niya nahuna-hunaan nga ang lepes maoy nagpahinumdum sa inahan ug anak sa iyang Lola Nita na dugay na nibiya sa kalibutan. Gidawat ni Lola Nita ang baul sama sa usa ka sanggol nga bag-o ra nahimugso. Gigakus niya kini og taman, ug gikantahan niya kini sa awit kaniadto sa iyang inahan aron muundang ang tibi sa iyang anak.

Nihunong kini sa pagkanta ug nihunghong sa maong baul. Nadunggan ni Naw ang hunghung sa iyang Lola Nita nga gigakus ang baul sa iyang tyan, “Dili nako pasagdan nga mawala sa panumduman ang akong inahan. Dili nako tugutan nga makalimtan ang akong anak. Siya kinahanglan nga mabuhi sa sulod sa ilang huna-huna ug kasing-kasing, sa madasigon nga sinina, pinaagi sa mga awit ug sayaw, pagginhawa, paglungtad, ug sa kahangturan gimahal siya sa iyang mga anak.”

***

Aimee Rose Larida is a graduate of Bachelor of Arts in Literature and currently studying Master of Arts in Literature at the University of Southeastern Philippines. This story is inspired by Apo Rita Agon of the Bagobo-Klata Tribe.

First Time

Fiction by | January 29, 2024

It’s forty minutes past three in the morning. You are wide awake. The woman, you just slept with for the first time, is fast asleep. You cannot sleep, not even in a half-sober state. You light a cigarette and stare at the window. Outside, you hear the rustle from the foliage of Molave. Crickets throughout the field, from Mount Pangasugan to Lagolago, down to your boarding house in Patag are the night’s ambient sound. Occasionally, you hear motorcycles from the main road. Oh, those kompadres. Have they not had enough Emperador, yet? It’s funny how after a wild freshmen fellowship party, Baybay becomes quite—awfully quiet—you think. You look at the woman in your bed. What was her name? You do not remember. Was she Mike’s friend? Or maybe Elaine’s? Who is she? You eagerly attempt to recall. You remember, not her name, no. But the woman, the one at home, her name. Yes, her, the one whom you first planned to do it with for the first time. The image of her flashes in front of you, as if she was somewhere out in the cogon field, looking, not at you, but at this beautiful sky.
Continue reading First Time

Distância

Poetry by | January 29, 2024

On a bed of grass,
I swallow this scene:
The sky is an ocean.
The clouds, sailing across
the canvas. I drown its white
spaces in shades of blue.

You called it skygazing,
a word that rolls on my tongue
like candy with a sour aftertaste.
I lift the canvas to the heavens
and watch it lodge
perfectly into place.

Then the scene changes:
The sun starts to retreat,
hours turn to minutes
turn to seconds turn to
an oil spill across the horizon,
fishes shimmering in moonlight.

I sink my brush again
and begin to repaint history.
My hands, cold in your absence.
My eyes follow the colors
rowing back and forth,
a lullaby calming the tides.

That night,
I look up once more
and echo your name,
hoping that the waves in the sky
would carry my voice
back to your shores.

Raphael Salise is a Creative Writing graduate from the University of the Philippines Mindanao. He likes to read poems, short stories, and essays by Filipino writers as he someday aspires to become successful like them. Raph is currently taking up Law at Ateneo de Davao University.