Mga Tao:
Rencie Boy – Kinse (15) anyos.
Celia – Singkwenta (50) anyos. Ang inahan ni Rencie Boy.
Tikboy – Kinse (15) anyos. Amigo ni Rencie Boy.
(MUSIGA ANG SUGA)
Sa sulod sa kwarto ni Rencie Boy. Makit-an ang usa ka-maleta nga gipa-ibabawan ug gubot nga tambak sa mga sinina ug pantalon. Madunggan usab ang “Love Yourself” ni Justin Bieber nga gipatugtog niyas iyahang cellphone. Mapansin ang usa ka-dakong litrato ni Digong nga naka-frame nga gibutang sa pader, ug usa ka-body size nga samin.
Musulod si Rencie Boy sa kwarto. Nakatapis lang ug tualya. Ginasabayan niya ang nagatugtog nga kanta, apan tono lang ang iyang makuha ug ang ulahing bahin sa korus nga iyang ginapakusgan ang pagkanta.
RENCIE BOY: Ha! Pagkagwapo talaga niyang kanta na yan ba. Gustong-gusto ko talaga yan ba, kasi sikat yan na kanta ni idol Justin Bieber.
(Muagik-ik.)
(Duolon ang cellphone nga nakabutang sa iyahang katre, ug iyahang ibalhin ang playlist sa sunod nga kanta. Mutogtog ang “Sorry” nga kanta.)
RENCIE BOY: Ito pud! Ito pud! Ka-nice din nito ba. (Magpiyong samtang ginasabayan ang sonata sa kanta.) Laktawan natin sa chorus, hindi yan dahil hindi ako marunong ng lyrics ah, pero kay ito man kasi gud yung gwapo na part.
(Sabayan ang tono, apan mali-mali ang lyrics, ug pakusgan ang pagkanta sa ulahing linya.)
(Mikalit ug kawala ang tugtog.)
RENCIE BOY: Oh? Na-ano man ito? Bakit nawala si idol Justin Bieber? Aaah. Lowbat pala ito siya. Sayang. Makinig pa sana ako. Sige lang. Kanina pa man din kasi ito naga-play ba. I-charge ko na lang muna itong cellphone ko. Baka kasi masira.
(Kuhaon ang charger sa iyang bag.)
Ma-remember ko gud talaga yung dorm mate ko sa Davao ba. Grabe yun. Nasira niya gud talaga cellphone niya. Siya man kasi. Sige lang man gud siya Clash of Clans. Tapos di na niya gina-tanggal ang charger niya. Yun. Buto. Ka-hadlok talaga nun ba.
(Ipaslak ang charger.)
RENCIE BOY: Buti na lang gani, gibilhan din ako ni mama ng bago na cellphone. Dati kasi, yung cellphone ko yung may keypad na maingay pag magtext ako. Tapos sabi ko kay mama kailangan ko ng touch screen, binili din ni mama uy. Pagkabili lagi nito, ah, gihambog ko talaga sa mga friends ko uy. Sabi ko sa kanila na bagong bili ito.
(Gitrapuhan ang cellphone.)
Buti na lang talaga ba nagpayag si mama. Sabi ko talaga uy. First day pa lang, sure na ako need ko yang touch screen na cellphone na yan. Kasi dito man gud, maka-download na, at maka-type na din. Kahit wala pang binigay na project ang teacher, dapat handa gyud, diba? Tapos mayron man din yung mga batchmates ko ng ganito. Alangan naman ako lang isa ang wala? Lain din.
Sabi pa ni mama…
(Mutindog ug sundugon iyang mama.)
“Rencie Boooooy, palitan tika’g bag-o nga cellphone bata-a ka ha. Sige. Pero siguradoa lang gyud nga gamiton na nimo sa imong pag-iskuyla intawon. Rencie Boooooy, nakasabot?”
(Mibalik ug lingkod. Atubangan sa iyang cellphone.)
Sabi ko din kang mama, “Ma, prooooomise! Maging mabait talaga ako. Alagaan ko talaga yang touch screen na cellphone pag bilhan mo ako. Proooomise, ma. Mga papers at projects lang gyud talaga ipasok ko sa laptop.” Ayun, gibilhan niya ako.
(Mi-scan sa iyang cellphone.)
Hmmmm. Asa kaya dito ang una kong tingnan na salida? Aaah Game of Thrones man yung sikat sa dorm. Sige. Mamaya. Yan ang panoorin ko. Naghingi ako sa friend ko. Maganda daw talaga yung sabi nila na bida ba, si… si D… Daenerys man yata yun. Ah basta yun siya.
(Buhi-an ang cellphone.)
Sige. Maya ko na lang yun tingnan. Sa ngayon magbihis muna ako.
(Kuhaon ang roll-on sa usa ka-bulsa sa maleta.)
RENCIE BOY: Hah! Abi ng mga friends ko wala ako nito. Wooah! Noon! Wala ako naga-gamit, pero ngayon, kaya ko din magbili ng ganito no. Huh! 7/11 ko pa ito siya binili. Ah! Gwapo talaga dun sa 7/11 ba. First time ko nakapasok. Grabe. May ice-creaman pa. Pero, ito gibili ko. Roll-on. Hah! Akala nila sila lang.
(Miadto atubangan sa samin. Ug ablihan ang roll-on.)
Alam niyo, ang roll-on, para makatipid ka gud. Konti lang ginalagay. I-kiss mo lang yang bola-bola sa kili-kili mo. Eh di tapos na.
(Sirad-an ang roll-on.)
Di man talaga sana ako magbili at maggamit nito. Wala lang. Wala akong gamitin. Hindi naman yan uso noon sa high school. Tanungin niyo pa yung bespren ko na si Tikboy. Pero kay yung isa kong dorm mate gisabihan man ako na importante daw may ganito, tapos parang baba yung tingin niya sa akin kasi wala akong ganun. Ang sama palagi ng tingin sa akin. Para bang gina-away niya ako. Wala man akong ginagawang masama. Nagbili pa bitaw ako. Dah! Akala niya siya lang makabili.
(I-itsa ang roll-on sa katre.)
RENCIE BOY: Kailangan ko talaga ngayon mag-porma ba. Kasi daw magkuha ako ng pera. Alam niyo ba kung saan ako magkuha? Huh! Hindi niyo alam do. Dun ako magkuha sa Remittance Center, magpadala man gud daw ngayon si papa. Hay. Kailan kaya yun si papa mag-uwi. Sure ako masiyahan yun sa akin ba pag-uwi niya kasi bagong-bago na aura ni unico hijo niya.
(Mangukay ug pantalon sa nagtambak nga mga sinina sa maleta.)
Kabait talaga ni papa at mama sa akin ba. Kaya nga ako gipangalanan ng Rencie Boy eh. Renato si papa, Celia si mama. Kaya Rencie. Ang Boy din, pangalan daw sa pet nila na aso noon. Namatay daw yun ng pagka-anak ko. Sabi ni mama, dun daw siya naglihi nung ginabuntis niya ako. Oy pero, sabi ni mama, kahit aso siya, kagwapo daw yun siya na aso. Aso nga lang, pero at least gwapo. Tingnan niyo ako. Mukhang aso, pero gwapo.
(Madunggan ang tingog sa mama ni Rencie Boy.)
CELIA: Rencie Booooooy!
RENCIE BOY: Tingnan mo si mama. Maaga pa masyado, nagwalis na sa labas.
(Muli-li sa bintana.)
RENCIE BOY: Yes ma!
CELIA: Kuhaa na didto sa Palawan Express ang gipadala sa imong papa. Ug hulogi tong gipalit nato nga cellphone nimo sa may pawnshop ha. Dali-i. Kay daghag tao ron.
RENCIE BOY: Yes mama! Ginapapunta na ako ni mama sa Remittance Center. Hay naku! Si mama talaga di siya talaga marunong ng mga estudyante moves. Ang technique namin dun sa Davao sa aming skul, hindi magpunta ng maaga.
(Padayon sa pag-ukay sa iyang sul-obon nga pantalon. Ang uban iyang ginasukod sukod.)
Hay naku! Maalala ko pa talaga nung first day, mga thirty minutes pa bago ang klase, nasa skul na ako. Grabe ko ka-excited. As in. Pero hindi pala ganun. Kasi nagbantay ako sa mga technique ng mga classmates ko, lalo na yung barkada nila Kyle Santillan, yung medyo matangos ang ilong tapos chinito, yung mga may kotse kapag magpasok sa skul, nah, sila pa yung may kotse, sila pa ang ma-late magpasok.
(Nakapili na ug pantalon ug iyang isul-ob.)
Hah! Akala gyud nila sila lang marunong? Di porket wala akong kotse, di na ako marunong sa mga technique nila. So ngayon, alam ko na gyud kung paano. Kung noon 30 minutes na hindi pa magklase, dun pa ako magpasok, ngayon, 30 minutes na akong late. Eh ayos man din pala. Pag magpasok lagi ako, makasabay ako kanila Kyle Santillan, para din akong kuyaw. Lingi lage silang lahat pag magpasok kami, pati yung mga chiks na klasmeyt. Hah! Akala lagi nila ba sila lang. Ano kaya nila gawain, kaya ko din.
(Mitan-aw sa tambak nga mga sinina.)
RENCIE BOY: Hmm, ano kaya magandang isuot na t-shirt no?
(Mi-ukay ug balik sa nagtapun-og nga mga sinina.)
Ah alam ko na, yung P.E t-shirt namin. Yung may pangalan ng aming skul sa likod. Asan na kaya yun?
(Nagpadayon sa pag-ukay.)
Aha! Nandito ka na gyud.
(Mikatawa. Ug gipakita sa audience ang likod sa t-shirt nga adunay pangalan sa iyang iskuylahan.)
Akin laging tingnan ngayon ba kung di magsiga ang mga mata ng mga kapitbahay namin diyan, pag makita nila ang aking t-shirt.
(Gisul-ob ang sinina.)
Yang si Nina, yang kyut na tindera diyan sa kanto, yang anak ni ante Lalay, gibasted ako niyan. Gitapon pa niya sa akin ang chocolate nga gibigay ko sa kanya. Grabe lage yan siya ba. Kada-magbili ako sa kanilang tindahan, palagi siya maldita sa akin. Hay. Wala man akong ginawa sa kanya ba. Gusto ko lang gani siya. Masama ba magkagusto. Bakit? Kasi baduy ako? Hah! Noon lang yon no. Pero tingnan ko lagi ngayon. Makita gyud niya kung paano na ako nagtransform.
Hmmm. Alam ko na, magbili na lang ako. Tapos… tapos… ganito ako magbili o.
(Magtalikod sa audience aron i-display ang ngalan sa iyahang iskuylahan. Sabay takilid sa ulo, nga murag mulingi sa likod.)
“Ayoooo. Ayoooo. Magbili nga ako ng Snowbear. 1 peso only.”
(Muagik-ik. Mubalik ug atubang sa audience.)
Ganuuun! Ganun ako magbili mamaya. Tingnan ko lagi ba. Magsisi man talaga yan siya ba na binasted ako pag makita niya ako mamaya. At marinig niya kung paano ako magsalita. Tagalog yan sa Dabaw do. Walang ganyan na Tagalog sa iba. Kaming mga taga-Dabaw lang marunong niyan.
Medyo nahirapan din baya ako sa first na magsalita ng ganyan na Tagalog. Pero sanay sanay man lang din yan, kasi sa dorm, sa skul, sa library, sa computer lab, kahit saan lagi, pati si manang guard sa gate ng skul, ganito na din mag-Tagalog. Eh yun, nakuha ko din pano magsalita ng ganito na Tagalog, mga after 3 hours na sigeng dinig dinig.
(Padayon sa pagpangita sa iyahang P.E shirt. Taud-taod madunggan niya iyahang mama.)
CELIA: Rencie Booooy!
(Muli-li ug balik sa bintana.)
RENCIE BOY: Ma, wait lang gud diyan. Mag-alis lagi ako ngayon.
CELIA: Dali na diha. Kusi-on ko nang imo ron.
RENCIE BOY: Tingnan mo gud to si mama oh. Ka-hot masyado. Chill lang gud diyan, ma!
(Mabantayan ang picture ni Digong nga nakasab-it sa pader sa iyahang kwarto.)
Parang ito si President ba. Chill lang siya oh.
(Mulingkod ug sundogon ang pose ni Digong nga anaa sa piktyur.)
Hay. Proud talaga ako ba na si President natin ngayon galing sa Davao.
(Istoryaon ang piktyur ni Digong.)
Yes, yes, president. I know. I know. Di ako taga-Davao. Totoo yan siya. Pero dahil sa Davao na ako ga-skul, parang gina-consider ko na din sarili ko na taga-Davao. Ikaw talaga, President. Wag ka na magpalag. Marami kami na mga klasmeyts ko ang proud sa’yo. Kahit na sila mga Davaoeňo, and then ako isa taga-Panabo, proud pa rin kami talaga sa’yo.
Kagwapo lang ng Davao ah. Tahimik lang. Walang gubot. At masaya. (Mutan-aw sa ibabaw ug magpiyong.) Haaaay. Davao, I love you!
(Mubalik ug tan-aw sa litrato ni Digong.)
Atsaka, gustong-gusto ko gani talaga yung line mo ba.
(Mibarog sa atubangan. Ug mi-postura sa signature post ni Digong.)
“My gad! I hate drugs.”
Kalami talaga nun, President ba! At meron pa. Gusto ko din yung kanta niya ba. Parang mayron yon dito sa cellphone ko. Wait lang ha.
(Ablihan balik ang cellphone, ug ipatugtog ang campaign song ni Digong. Sabayan na pud niya ang kanta, apan wa gihapon siya kabalo sa lyrics.)
Ah, tama na. Tama na.
(I-pause ang kanta. Kahilakon.)
Sakit na masyado pakinggan. Maka-iyak na ako.
(Mutungtong sa katre. Ug tan-awon ang piktyur ni Digong. Maghinay-hinay ug hilak.)
President! Presideeeent! Presideeeent!
(Magkara-kara og sulod si Tikboy nga nagadala’g gitara. Makit-an si Rencie Boy nga nakasandig sa pader ug nagahilak.)
TIKBOY: Rencie Boy?!
(Makuratan si Rencie Boy. Ug muundang sa paghilak.)
RENCIE BOY: Tikboy?
TIKBOY: Rencie Boy?
RENCIE BOY: Tikboy!
TIKBOY: Rencie Boy!
RENCIE BOY: Tikbooooooy! (Gigakus si Tikboy.) Nandito ka lagi?
TIKBOY: O, syempre. Bisitahun nako akong Dabawenyo na karon nga amigo. Ikaw, naunsa man ka? Nagstoryahanay ra man ming ante Celia sa gawas, sa dihang kadungog mis imong syagit.
(Gitrapuhan ang nabilin nga luha sa iyang mga aping.)
RENCIE BOY: Ah oo. Proud lang kasi ako sa President natin ba. Kasi tingnan mo Tikboy ha, first time, first time tayo nga mayron president nga gikan pa sa Davao. Kaya di ko maiwasan talaga ba na maiyak ako.
(Kahilakon pa’g balik si Rencie Boy. Nadala si Tikboy ug naghilak pud.)
RENCIE BOY: Oh, Tikboy, bakit ka naga-iyak din?
TIKBOY: Eh kasi, proud din ako.
(Mikatawa ug kusog si Rencie Boy. Mihunong ug hilak si Tikboy.)
TIKBOY: Oh, ngano diay? Ganiha mihilak ka, karon mikatawa na pud?
RENCIE BOY: Tikbooooy, hindi ka man talaga proud. Nadala ka lang. Kaya di ka pwede mag-iyak iyak diyan.
TIKBOY: Ha? Dili ko puydi muhilak, unya ikaw puydi?
RENCIE BOY: Yes, Tikboy! Isipin mo ng maayos ha. (Iduot ang pagkasulti.)Ako nag-iyak ako kasi proud ako, kasi first time na ang President natin ngayon, taga-Davao.
TIKBOY: Ngano, taga-Davao diay ka? Taga-Panabo man gani kang dako. Ana pa gani si mama, dungan daw tang gipanganak didto sa tugkaran namo.
RENCIE BOY: Yes, Tikboy. Sa Panabo ako gipanganak. At hindi din ako taga-Davao. Pero sa Davao man ako nag-skul. Isipin mo gud, pag mag-college ka, ang tawag sa’yo, Freshman. O, ano ba meaning ng Freshman? Bagong tao. Fresh na fresh. Para ka gud bagong anak niyan. Kasi nga fresh ka pa. At ang skul ko naman, yun siya ang aking Fresh Home. Ang aking bagong tahanan gud. Syempre kung Freshman ka, lahat ng nagapaligid sa’yo na mga bagay, dapat fresh din sa’yo. Wala mo pa napansin ang aking Fresh Language. Di man ako ganito magsalita diba? Pero dahil ganito gasalita ang mga tao sa skul namin, kailangan mag-adopt din ako ng kanilang style sa pagsalita. At marami pa yan siya, Tikboy. Marami pa akong i-adopt. Kaya sa madaling salita, ang buhay ko ngayon sa Davao ay akin nang Fresh Life.
TIKBOY: Ing-ana diay na? Abi ba nakog parehas lang ang Rencie Boy nga akong nailhan sa dugay nang panahon, ug ang Rencie Boy nga nakaskuyla na sa Davao.
RENCIE BOY: Yan gud din ang naisip ko noon. Akala ko parehas lang ang high school at college. Na kung ano magawa at masabi natin noon, pareho lang din ngayon. Pero di na pwede, Tikboy. Kay pag maggawa ako o magsabi ng parehas sa mga ginagawa at ginasabi natin noon, magtawa sila, kasi wala sila alam. Kaya it’s time for change, Tikboy. Fresh life for the Fresh man – ito ang Fresh Rencie Boy Panchito.
(Mabantayan si Tikboy nga nagmug-ot tungod sa iyang giingon.)
Pero sige lang, Tikboy, ang importante partners pa rin tayo.
TIKBOY: Weh? Basig di na ko nimo tagdon kay fresh Rencie Boy naka. Ug naa na kay bag-ong mga amigo didtoa sa Davao.
RENCIE BOY: Hindi, Tikboy. Ikaw pa rin ang partner ko. Promise!
TIKBOY: Promise jud?
RENCIE BOY: Promise pa lagi. Ikaw ba, dramaha mo uy!
TIKBOY: Aw. Kana akong gusto nimo bay. Wa juy kalimtanay ha. Unsaon na lang ang atong pagka-Pakshet Boys ani. (Mutindog ug mubarog sa atubangan.) Tikboy and Rencie Boy, the Pakshet Boys!
(Mulingkod silang duha.)
TIKBOY: Kahinumdom pa ka sa atong mga bonding atong high school pa ta bay? Katong miadto tag seawall sa Cagangohan unya nangaligo ta nga brip lang atong suot?
RENCIE BOY: (Mihayag ang nawong.) Ah oo. Oo, Tikboy. Tapos magdala pa gyud tayo nun nang dried fish at banana cue.
TIKBOY: Ah bulad ug ginanggang. Oh kahinumdom ko ato. Unya dala pa gyud nato ning akong gitara kay mag-jamming jamming ta sa kilid sa dagat diba? Kahinumdom pa ka ato nga kanta?
(Patugtugon ang “Narda” sa Kamikazee, ug sabayan lang gihapon ni Tikboy ang kanta.)
(Medyo makit-an sa nawong ni Rencie Boy ang pagka-irita.)
RENCIE BOY: Tikboy!
TIKBOY: Oh ngano? Di ba kana man paborito nato nga kanta?
RENCIE BOY: Noon Tikboy. Dati ‘yun. Yan nung medyo baduy pa mga porma natin. Kadaan na din niyan na kanta Tikboy uy.
(Kuhaon ang cellphone ug ipatugtog ang “Love Yourself”)
RENCIE BOY: Ito ang uso ngayon. Justin Bieber. Yeah. Ganyan ka dapat magkanta-kanta. Hindi yung mga daan na na songs.
(Sabayan ang pagkanta.)
TIKBOY: Pero bay, diba katong Narda man ang mga kanta nimo sa una para kang Nina? Grabe. Patay na patay man gani kas iya diba? Mao gyud tong kantaha to ba.
RENCIE BOY: Hah! Sino? Yang babae na yan siya? Hay naku. Akala mo din kung sino kaganda. Wala na Tikboy. Wala nako pakialam diyan sa kanta na ‘yan. At mas wala na din akong pakialam sa babaeng yon. Bantayan mo Tikboy, mamaya diba pasuyain ko yan siya sa aking P.E. t-shirt.
TIKBOY: Hala bay. Ayusa sa imong t-shirt uy. Kana diay inyong tshirt sa inyong skwelahan?
RENCIE BOY: Yes Tikboy. Pero sorry ha, di kita mabigyan nito. Para sa amin lang kasi to ba.
TIKBOY: Aw. Okay ra bay uy. Di pud ko ana. Payts na ning akoa. Pero bay, tinuod?
RENCIE BOY: Anong tinuod?
TIKBOY: Tinuod nga wa na kay gusto kang Nina?
RENCIE BOY: Oo Tikboy. Huh. Gina-consider ko na siya ngayon na TOTGA para sa akin.
TIKBOY: Unsa? To… Tot?
RENCIE BOY: TOTGA. (Isa-isahun ang kada-letra.) T.O.T.G.A. TOTGA.
TIKBOY: O, unsa pud pasabot ana?
RENCIE BOY: Di mo alam anong ibig sabihin ng TOTGA? TOTGA meaning The One That Got Away. Yung mag-let go na yung isa. Ayaw na niya. Tapos maiwan ka lang. Parang ako.
(Muduol si Tikboy sa iya.)
TIKBOY: Bay, okay ra na.
RENCIE BOY: Opkors Tikboy. Okay lang gyud talaga. Sabi ko nga sa’yo, wala na yan si Nina para sa akin.
TIKBOY: (Muanyag ang nawong) So bay, p… pwe… pwede na nako panguyaban si Nina? Pwede na ko magkagusto kang Nina? Bay, salamat kaayo. Salamat! Dugay na nako gusto si Nina, apan ginapug-ngan lang nako akong kasing-kasing alang kanimo nga akong bespren. Pero karon Rencie Boy, di na ko magduha-duha, karon na dayon, adtuan na nako si Nina. Ug akong ipabatyag kaniya ang akong lawom nga paghigugma kaniya. Bay, salamat. Di tika pakyason. Akoang higugmaon si Nina nga labaw pa sa paghigugma nimo kaniya. Sige, Rencie Boy, muadto na ko. Balitaan na lang tika.
(Mugawas si Tikboy, ug mabilin si Rencie Boy nga makit-an sa iyang nawong ang kabalaka.)
RENCIE BOY: Katagal na pala nagkagusto si Tikboy kay Nina? Pano kung magkagusto din si Nina kay Tikboy. Kawawa na ako nito. Di to pwede ba. Hindi pwede na ako yung maglabas na talo dito. Naku, pano na lang ang pagka-Dabawenyo ko nito? Ang pagka-fresh Rencie Boy Panchito ko? Dapat ako manalo. Ako.
(Tan-awon ang piktyur ni Digong)
Presideeeent! Pano na ako ngayong nito man? Kahirap para sa akin nga makita ko si Nina nga dati ko nga crush at si Tikboy nga bespren ko pero mas gwapo ako tapos sila magkatuluyan. Kasakit gud niyan President. Mabuti ka man kasi marami kang chiks. Dalawa asawa tapos karami ng uyab. Pero ako, si Nina na lang gani nagustuhan ko, maagaw pa ni Tikboy? Holy mackerel!
(Maglakaw lakaw sulod sa iyang kwarto hangtud mamatikdan ang dagway sa samin, ug iya kining tutukan.)
RENCIE BOY: Rencie Boy, Rencie Boy. (magkatawa sa sarili) Tingnan mo nga hitsura mo oh. Kaliit liit ba ng problema ni Rencie Boy Panchito uy. Ka-funny mo uy. Hay naku Rencie Boy.
(Ayuhon ang buhok ug sinina.)
Tingnan mo nga o. Si Rencie Boy? Mag-iyak? My gad! Ikaw Rencie Boy ba. Ka-funny mo talaga ba. Si Nina at Tikboy? Iyakan mo? Kagwapo mo lang ah para mag-iyak iyak ka sa kanila.
Eh bakit pala kung magkatuluyan yan sila? Kadaming chiks dun sa Davao. Bakit pala kung dun na lang ako maghanap ng para sa akin? Tama.
Yan si Nina na yan? Wala yaaaan. Bagay nga sila ni Tikboy. Ako, dahil taga-Davao na man ako, dapat taga-Davao din ang uyab ko. Kasimple lang ng buhay uy. Bakit pa man talaga ako mag-iyak? Tapos na man ako kang Nina na yan.
Mabuti pa nito. Mag-alis na ako, para yang mga silingan na yan, pati na si Nina, makita ako at magulat sa fresh na si Rencie Boy Panchito.
(Sa di pa kagawas si Rencie Boy, musulod si Celia.)
CELIA: Rencie Booooooy!
RENCIE BOY: Oh ma. Relax ka lang lagi. Mag-alis na ako oh. Nag-usap pa man gud kami ni Tikboy kanina. You know, bonding bonding. Gipa-feel ko lang sa kanya ba na iba na ang Rencie Boy na bespren niya noon. Ang Fresh Rencie Boy Panchito.
CELIA: Hoy ikaw bata-a ka. Undangi na nang imong pagpa-fresh fresh dira-a. Ug Rencie Booooooy! Nganong hasta mang kayagaw ning imohang kwarto intawon?
RENCIE BOY: Maaa, ganyan man talaga kasi sa Davao. Uso man yang pagubot-gubot ng mga gamit. Mga naga-study baya kami ha. Wala kaming time para mag-ayos ayos ng mga damit sa maleta.
CELIA: Hala sige, hipusa na ning imohang kwarto ha. Intawon Rencie Boy, wala ta sa Davao. Para magpa-uso uso ka anang gubot nga kwarto. Ambot na lang nimong bata-a ka.
RENCIE BOY: O sige ma, ako na bahala diyan. Ayusin ko lagi yan pagbalik ko.
(Ablihan ang purtahan.)
CELIA: Oh, asa man diay ka?
RENCIE BOY: Mama talaga uy. Magkalimot talaga yan siya agad ba. Ma, diba pakuha mo ako ng padala na pera ni papa sa Remittance Center?
CELIA: Ay o diay nak no? Hapita na ko makalimot uy.
(Sirad-an ni Celia ang purtahan.)
RENCIE BOY: Oh bakit pala ma?
CELIA: Ayaw na’g adto nak. Diria na lang ta magpaabot sa balay.
RENCIE BOY: Ha? Di ko gud maintindihan ma. Pano na ang bill natin sa cellphone ko.
CELIA: Ay pastilan, ugma na lang na nak uy. Sunod adlaw pa bitaw ang due ato.
RENCIE BOY: (Nakamatikod) Ma, parang meron ka gud talagang dapat isabi sa akin. Sige na ma, sabihin mo na. Wag mo na gud ako pahintayin uy. Tungkol yan sa paglipat ko ng boarding house no? Yang dun mo na ako palipatin sa condo. Malapit kina Kyle Santillan no?
CELIA: Dili nak uy. Taka ra man ning bata-a ni uy.
RENCIE BOY: Eh ano pala? Aah. Alam ko na! Magbili na kayo para sa akin ng bago na laptop? Ma uy. Kayo talaga. Hindi ko gud yun hiningi. Nagparinig parinig lang gud ako nun. Na-gets niyo pala?
CELIA: Ha? Rencie Booooy! Wala ko kasabot anang ginapangyawit nimo uy!
RENCIE BOY: O, bakit? Ano pala ang about kang papa?
CELIA: Ani man gud nak o. Mitawag imohang amahan didto sa tindahan nila Lalay. Gitawag ko atong anak niya nga siiii…
RENCIE BOY: Si Nina?
CELIA: Ay o, si Nina. Unya gistoryahan kos imuhang amahan. (Nagapugong og katawa.)
RENCIE BOY: Ano ma? Nagtawag si papa sa’yo?
CELIA: Oo nak. Pero kadali lang uy. Manlakaw man gud daw sila Lalay sa airport.
RENCIE BOY: Ha? Airport? Mag-ano man sila dun sa airport?
CELIA: Ay ambot, Rencie Boy. Basta, nalipay ko kay naistorya nako imong papa. Kalami gayud sa tingog sa imong papa, anak. Murag akong paboritong ice cream. (Tilapan ang mga ngabil.) Hastang tam-isa. Hastang basa-a.
(Nagkun-ot ang dagway ni Rencie Boy.)
Unya nak, kabalo ba ka?
RENCIE BOY: O, ano man mama?
CELIA: Muuli na si papa nimo, nak, gika’g abrod. Aaaah! Ginakilig koooo.
(Makuratan si Rencie Boy, dayon magmug-ot, ug maglingkod sa salog.)
RENCIE BOY: Hindi. Hindi. Hindi. Si papa mag-uwi na? Mama, wag muna. Di pa siya pwede mag-uwi. Pleeeease.
(Wala gipanumbaling ni Celia si Rencie Boy. Mitan-aw si Celia sa langit.)
CELIA: Salamat kay muuli na si Renato. Kada-adlaw ug kada-gabii nako siya ginahuna-huna. Pila ka-tuig ko nag-antos sa iyahang kalay-un. Ug karon, mabatian na gayud nako ang kainit sa iyang mga gakos, ang kalami sa iyang mga halok.
RENCIE BOY: Pero ma, bakit man siya mag-uwi bigla? Pano na ang trabaho niya doon? Maghirap na tayo niyan?
CELIA: (Mitan-aw kang Rencie Boy.) Wa koy labot! (Mibalik og tan-aw sa langit.) Ang importantes akoa karon ang makabalik siya diris balay, makabalik siyas akoa.
RENCIE BOY: Maaaa, ano na gawin natin sa pag-skul ko? Di na kaya natin kung dito lang magtrabaho si papa. Pano na aking tuition fee niyan? Ang aking uniform? Ang books? Ang pambayad ko sa dorm? Alangan naman maghinto na ako mag-aral. Hindi pwede, mama. Masira ang pangarap ko. Ayoko masira ang pangarap ko. Ayoko.
CELIA: Ayaw’g kabalaka niana, Rencie Boy. Giplano na namo nas imong papa.
(Mitindog si Rencie Boy ug miduol sa iyang mama.)
RENCIE BOY: Bakit ma? Hindi na ako maghinto? Magpadayon ako sa pag-aral?
CELIA: Oo, nak. Magpadayon ka. Pero mubalhin ka diris Panabo. (Makalingkod ug matulala si Rencie Boy.) O sige na nak, maglaba sa ko. Akoa sang labhan tong peyborit nako nga spaghetti, aron pagbalik sa imong papa, makit-an niya akong hamis nga panit.
(Mugawas si Celia.)
(Musulod si Tikboy. Dala gihapon ang gitara, ug nagbitbit og bulak ug tsokolate.)
TIKBOY: (Naluya.) May pa si Ante Celia, hastang lipaya. Ako ani, wa na gyud koy paglaum.
(Tan-awon si Rencie Boy.)
Oh, di man lang ka mangutana nganong dili ko malipayon? Nga tsansa na unta nako manguyab kang Nina, apan pakyas, Rencie Boy. (Mihilak) Hastang pakyasa.
Imbis nga dugay na nako ning ginahulat, Rencie Boy. Dugay na. Ug karon, karon na unta ang tamang higayon aron nako maingon sa iyaha nga ako siyang ginahigugma, pero wala na Rencie Boy.
(Mikusog ang paghilak.)
Tua na si Nina sa Manila magskwela. Di na nako siya makit-an, Rencie Boy. Gibiyaan nako ni Nina. Waaah.
(Mihinay ang paghilak.)
Oh unya ikaw, wala man lang kay reaksyon? Aah. Kabalo na ko. May man ka kay dagha’g gwapas imong palibot. Mao nang wa kay labot kung magkinaunsa ko. Ug magkinaunsa ming Nina.
(Trapuhan ang luha.)
Sige lang. Congrats na lang sa imo, bay. Kaya ra nako ni. Anad na man ko mag-inusara. Kung sa una, giubanan pa tika atong gibasted ka ni Nina didto sa may kilid sa dagat, karon ako na lang isa magmove-on kauban ang mga bangus sa Cagangohan. Kaya ra nako ni. Diha na ka.
(Mugawas si Tikboy.)
(Mutingog ang cellphone ni Rencie Boy. Iyang tubagun ang tawag, apan di madunggan ang tingug sa pikas linya. Makit-an sa iyang nawong ang pagmug-ot.)
RENCIE BOY: Ss… seryoso yan siya?
(Musulod si Celia)
CELIA: Rencie Boooooy!
(Gipalong ni Rencie Boy ang cellphone ug kalit niyang gitagos iyang likod.)
RENCIE BOY: Mm… ma! A… aan… ano man?
CELIA: Pahirma daw ko anang cellphone nimo be. Kay akoa nang patugtugon kay magpraktis ko atong sayaw nako sa una. Aron pagbalik ni papa nimo, malami-an dayon siya pagkakita sa akoa.
RENCIE BOY: (Maratol) Ay ma. Wag wag. Wag kang maghawak ng cellphone ko.
CELIA: Ngano man?
RENCIE BOY: Lowbat! Oo, lowbat. Di yan magplay.
CELIA: Ah mao ba? Sige na lang nak. Unya na lang.
(Magsayaw sayaw pagawas sa kwarto. Apan sa wa pa siya kalakaw, gitawag siya ni Rencie Boy.)
RENCIE BOY: Ay ma. Ahmm. Dito na ako pala magskwela sa Panabo. Tss. Davao, wala gikalimutan ko na yun. Mahirapan lang kayo ni Papa kung dun pa ako magskwela. Dito na lang.
CELIA: Aaah. Wala man pud kay choice, anak. (Mugawas samtang nagasayaw-sayaw.)
RENCIE BOY: Bye ma!
(Di mahimutang. Maglakaw-lakaw.)
RENCIE BOY: Mas ayos man din dito sa Panabo ba. Oo. Mas ayos dito. Dito na ako mag-aral.
Aaah. Si Tikboy. Magbonding kami. Nandun yun ngayon siya sa gilid ng dagat.
(Magli-li sa bintana.)
Tikbooooy. Huwata kong kagwanga ka! Mibalik na imong amigo. Panabo, I love youuuu!
(Mugawas na unta, unya mibalik. Tan-awon ang sinina. Hubuon. Mag-ilis. Mukatawa. Mugawas na unta. Tan-awon ang piktyur ni Digong. Bugahan. Ug trapuhan. Ayuson ang frame. Mugawas.)
(Musulod si Celia.)
CELIA: Hay na lang ito si Rencie Boy. Pagkagubot ba ng kanyang kwarto talaga. Gisabihan ko naman yun siya na mag-ayos.
(Mukatawa.)
Ka-nice man pala ng ganito na language uy. Maakit talaga nito si Renato pag-uwi niya ba.
(Mutingog ang cellphone.)
Oh tingnan mo itong si Rencie Boy oh. Sabi pa niya kanina lowbat, ngayon may nagatawag pala sa kanya. Hay naku. At bakit niya man ito gina-iwan iwan ba? Kusi-on ko talaga yun pag-uwi ba.
(Tubagon ang tawag, apan di niya maklaro.)
CELIA: He… hello. Ww… wait ka lang diyan ha. Palakasin ko lang.
(Pangitaon ang Loudspeak Button, unya pisliton. Madunggan ang tingog sa pikas linya.)
“Uy Rencie Boy, si Marco ito, klasmeyt mo, pinatay mo lang kalit ang tawag ko kanina ba. Yun sabi ko nga, naglabas na ang resulta sa pers sem na grades. P.E. at NSTP lang ang pasado mong grades. Bagsak lahat ng mga subjects mo na iba. Sige ktnxbye!”
(Magmug-ot ug ayo si Celia. Ug muluhod.)
CELIA: (Musyagit) RENCIE BOOOOOOY!
(PALUNGON ANG SUGA)
Mohammad Nassefh R. Macla is from Panabo City, Davao del Norte.