Ang Ulan ug ang imong Pagbiya

Nakahinumdum ka ba sa panganod?
Itom ug nagataliabot,
Halagpad nga gawara-wara sa nasukong langit;
Murag imong pagbiya nga managsugod,
Dili matugkad sa akong pagsabot,
Dili mahangyo sa pulong ug sa hagit.
 
Nakahinumdum ka ba sa kilat?
Hugpong ang iyang mga kamot
Sa pag-igo sa kakahuyan ug kayutaan,
Halangdon sa iyang pagbusikad ug pagpakurat
Murag imong mga kalagot ug kasukong hurot
Sa usa ka kalit ug dili gitaganang katapusan.
 
Nakahinumdum ka ba sa dalugdog?
Gibuntog niini ang mga tanan natong kasaba,
Murag kini’g atong mga panagbingkil ug away,
Samtang tanang mga pagpasaylo giabog
Samtang tanang pagsalig giguba
Samtang tanang mga pagtambag gisuway.
 
Nakahinumdum ka ba sa ulan?
Sa dihang mihawa ka na sa akong kiliran.
Nawala na ba imong gugma, ug tanan niining utlanan?
Nahanaw ang adlaw sa kabuntagon, sa gabii ang bulan,
Ug miagas kini sa mga kabukiran
Ug gihugasang limpyo ang hugaw’ng tanan,
  
Tanan, apil ang mga sugilanon
Sa mga matam-is ug mapait nga kaagi
Nimo ug kanako.
 
Lakaw na samtang hinay pa ang ulan.