“Kanus-a di–diay mouli si Mama, Pa?” pangutana sa siyete-anyos nga bata.
“Katulog na lagi! Ayaw na og pangutana, Rem. Lili-a ra god ang langit. Talagsaon na lang kaayo moduaw ang ulan. Nag-problema nako. Unsaon na lang ang atong kahumayan. Ako na lang biya usa ang nag-atiman ato.” tubag dala singhag ni Dodong samtang gahapnig sa banig aron higdaan nila sa iyang anak nga si Rem-Rem.
Mabatian sa amahan ang pagkabalaka apan nakita niini nga dili gyod madala og kasaba ang iyang anak matag udto. Ikapila na sad niya mabantayi ang anak nga gahinuktok sa paborito niining ginapongkoan nga bangko.
Dili mapugngan sa amahan nga mabalaka. Ug sa walay pagduha-duha, gihawiran niya sa abaga ang bata ug gidala niya kini padulong sa bintana nga gama sa kawayan. Padayon silang gatan-aw sa dag-om nga nakahatag og rason sa amahan aron mobuhig tam-is nga ngisi.
“Milagaro! Usa ka milagro! Salamat, Ginoo.” ingon sa amhan. Hinay-hinayng mibuhi ang amahan sa abaga sa iyang anak. Nabantayan kini ni Rem-rem ug nahilom siya.
Sukad mibiya ang inahan ni Rem-Rem sa ilang panimalay sa bukid, mao pud ang pagkawala sa iyang gana nga matulog kada udto. Maski si Dodong wala nasayod sa tinuod nga rason nganong kalit kining mibiya. Walay pagpananghid kaniya o kay Rem-rem. Kon buot hunahunaon, kuwatro anyos pa si Ren-ren sa pagbiya sa iyang asawa. Walay rason para layasan ang anak sa iyang pagkapuya.
Usa lang ka rason ang iyang nahunahunaan: posibleng milayas kini sa ila ug miuban sa iyang ka-textmate sa pikas baryo. Ambot lang sad kon unsa ka tinuod ang mga tsismis nga gapanglupad sa ilang lugar. Pero kini ra ang mahunahunaan ni Dodong luyo sa pagkawala sa asawa sama sa usa ka bituon nga hagbay rang mibuto.