“Balud sa kapalaran hunong na sa imo kanako’ng pagdagmal,” mao ang giawti ni Lola kanako. Gikanta niya kini agig paghandum sa mga balud nga mitamparus sa lapyahan.
Kadtong makabungol nga hadyong sa unos ug liti nga iyang natagamtaman.
Karon, nia siya. Hugot nga mikupot sa pisi nga gihikot sa duyan nga akong gisapnayan. Dungan sa pag-abri sa iyang mga ngabil, miuyon ang iyang mga tudlo sa pagtabyug niining gamay ko’ng lawas.
“Nalisang ako nga ibanlas sa baybayon,” siya mipadayon sa awit ni Max Surban. Iyang tingog daw hagawhaw ingon lang sa gapnud nga nagpalawud niining kinabuhia— walay hunong sa pagpasipala.
Didto, sa tumoy sa iyang awit, ako mitimbakuwas. Sa iyang kakurat, siya mikanta sa makusog, “Oh! Balud sa palad ko, hunong na intawon! Oh, hunong na!”Hinapos nga linya sa maong tukar nga hangtud karun, dili niya mahikalimtan.
Lester B. Argawanon is a university instructor from Davao Oriental State University- San Isidro Campus (DOrSu-SIC), teaching language and literature. His poetry often reflects themes of memory, love, and the passage of time.