Alas singko ng umaga’y gising na ang diwa ko upang maghanda sa pagpasok ko sa paaralan. Lumabas muna ako upang umigib ng tubig. Maya-maya’y batid ko ang pag-dampi ng malamig na hangin sa nanginginig kong katawan. Bigla kong napansin ang mukha ni Juanito na naka dungaw na naman sa bintana ng kanilang payak na barong-barong. Nakatulala na naman si Juanito na tila nililipad ng hangin ang isipan.
Ilang segundo ang nakalipas ng makita ang tanawing yaon ay biglang nilamon ang katahimikan ng isang sigaw. “JUANITO!” Si Aling Letty na naman ito, ang nanay ni Juanito, na tila ba’y umiiyak na tinatawag ang kanyang anak. Biglang isinara ni Juanito ang bintana at madalian siyang tumakbo patungo sa kanyang ina. Ako nama’y binalot ng katanungan ngunit nagpatuloy na lamang sa aking ginagawa at itinuon ang pag-iisip sa paghahanda patungong paaralan.