Tag: Avelth Castro Belicena

Katulad ng aking paa ang mga ugat
Ngunit ayaw kong kumakapit sa lupa kapag nakatindig

Walang kaparis ang aking tamis
Subalit hindi mo ako matitikman katulad ng mansanas

Lumililim ka sa aking may hapis
Gayong ako’y naambunan rin ng sariling luha.

Akala mo siguro’y matingkad itong ating mundo
Samantalang dilim at liwanang lang ang mga kulay nito.

Heto at kinakabog na nga ng takot itong aking puso (paano na pagdating mo?)
Parang bungang tahimik lang na mag-papayugyog, mahuhulog.

Kahit walang lupang sumalo,
Sisibul itong binhi sukat mang nag-iisa ako.

---

Avelth Castro Belicena. Pagkatapos sumali sa palihan ng IYAS, naligaw siya sa Mindanaw at nag-iwan ng marka sa Surigao, Misamis, Lanao, Butuan, Tagum at Davao bilang isang milagrosang mandirigma. Ngayon ay nahanap niya ang daan pauwi bilang reyna kasama ng kanyang dalawang prinsesa sa puso ng QC.

Ang bagyong hindi madalas kung Marso
Ay tulad ng isang pangkaraniwang pagluha ng langit.
Subalit hindi na ito pangkaraniwan ngayon
Gayong wala nang makapagpaliban sa kanyang pagbuhos
Sumasaklob ang malalaki niyang patak
Sa aking namimigat na talukap;
Ang mga dahong nakayung-yong sa hardin
Ay napilayan din ng husto.
Para kaming sabay na umuusal ng panalangin
Na huminto na ang bagyo.
Itong nakapatong na lungkot sa aking balat
Ay unti-unting dumidiin, bumabaon sa aking laman
Sa pagsampal nitong hanging humahaplit sa akin
Nang may umingit na iyak sa pintig ng ulan,
At ako iyon – basang-basa ng luha, humihibik.
Ito lamang ang maririnig na lumalalim pang tunog
Sa magkabilang dulo ng ingay at tahimik,
Sa mga butas sa lupa na inapawan ng tubig.
May paparating pang hagibis kahit tag-init,
Subalit hindi ako papatda kung ikaw man ito, muli.

---

Avelth Castro Belicena. Pagkatapos sumali sa palihan ng IYAS, naligaw siya sa Mindanaw at nag-iwan ng marka sa Surigao, Misamis, Lanao, Butuan, Tagum at Davao bilang isang milagrosang mandirigma. Ngayon ay nahanap niya ang daan pauwi bilang reyna kasama ng kanyang dalawang prinsesa sa puso ng QC.