Balbacua diri
Kabaw-hinalang ngadto
Mga giabog nga paisano
Paghigop ang gi-ari
Mao kini ang Dabaw
Dakbayan sa Sabaw
Lagpad nga dalan
Kapingis sa pag mantinir
Pirti pang laplap sa mga engineer
Dayong busina sa baratong borikat
Ngisi gamay, gakos sa asawa’g anak.
Kamot nga mangumot sa hanggaw
gahulma sa dakbayan sa sabaw.
Ang boang nga gatiniil,
gitiunan og pusil.
Ang buotan nga ikaw, imbis
magpalambo; magpatubo
susama nalang sa pulis.
Dayong human sa adlaw
pil-on na ang bughaw
‘nya diha sa unahan:
mantikaong sabaw.
Higop, amaw.
Ikaw gipakatawo sa Dabaw,
Ang Dakbayan sa Sabaw.
Ang oyok nga nahilis
sa ibabaw sa tubig nga kaniadto tin-aw
karon mas lami pa sa dagat
kay ang iyang kaparat
‘di ra gumikan sa asin
‘duna pa’y tunga sa kilong bitsin.
Mao na, pahong
padayon la’g higop
imong mata tabuni
sa gasebo nga yahong.
Bahala’g hunghongan kana og,
“hunong!”
Mao mani imong tuyo bitaw
muburot, mu-tiurok, ug malanag sa kalami
sa balbacua, bulalo, ug pares
nga ang kaledad di jud malalis
Mga bulawan sa Dabaw,
Ang Dakbayan sa Sabaw.
Kuda Bux (b. 1991) crawled out of the concrete spill of Talamban. He’s been running around aimlessly, chasing approximations of whatever art is—scraping together near-zero-budget productions under Corner House Productions, feverishly dreaming up scrap videos, junk stories, and other peculiar accidents. These days, he rolls through the streets and mountains of Mindanao.