Kapila gipasundayag sa salida og sonata sa radyo—
ang tawo dili buot mag-inusara,
sama sa tihilap ug maya nga mobayaw sa lagyong kahumayan,
makatagbo og pares nga makigdalit:
sa pagbukot og habol, sa kabugnawon sa kagabhion,
sa pagpamainit og tabliya sa sayo sa kabuntagon,
sa panag-uban, sa pagpaulipon, sa pagkamalipayon.
Apan subo pamalandungon:
basta bayot o tomboy, taman ra’g huna-huna og damgo.
Kinahanglan kwartaan,
kinahanglan nindot ang lawas,
kinahanglan mahal ang mga butang.
Ako nga uyamot pa sa pit-os, niundang na’g damgo—
kay wala’y tinuod nga mohigugma, ako nakaamgo.
Hangtod nga niabot siya sa akong kinabuhi—
lagom pero baruganan,
pobre pero nag-uros-uros ang kakugi,
di himansinon pero hitsuraan,
sama sa libro nga nibag-o sa akong tinoohan mahitungod sa gugma.
Wa nako damha, nga ako iyang giilad og gipangwartaan ra.
Sakit, pero nganong wa nako tagda ang iyang mga ‘pero’?
Sakit, pero di angay katingalahan.
Sakit, pero akong sala kay akong gitugyan, bisan kabalo na daan.
Wanpipte, kung halok.
Tripipte, kung hikap.
Paybpipte, kung tibuok lawas.
Pero kung gugmang tinuoray,
nganong naay presyohay?
Carlos Martin Benanwa is an Iliganon writer whose work revolves around gender, Indigenous lives, memory, and the quiet violences that shape everyday life. Grounded in the landscapes of Northern Mindanao, his writing reveals how survival, tenderness, and identity are intricately connected in the stories of the communities he calls home.