Ang karumata nag-agi, nag-uyog
subay sa hinay nga lakang sa kabaw.
Nagbukhad ang abog sa dalan ug mipilit sa iyang panit,
sama sa mga mata nga nagtan-aw sa iyang paglabay.
Nakaagi na siya dinhi kaniadto—
nagtiniil, nag-agik-ik,
samtang nanapot ang katam-is
sa mangga sa iyang ngabil.
Karon, ang mga hulagway sa kagahapon
nagdagan kilid sa iyang panan-aw—
usa ka bata nga midagan taliwala sa mga balay,
usa ka inahan nga nag-uyog sa hinablong banig,
usa ka mag-uuma nga nagpayukbo sa humayan,
nagkupot sa yutang dugay nang gitikasan.
Miliko ang karumata, mihuot ang dalan,
ug didto sa daplin sa kaumahan,
nagbarog nga nag-inusara—ang payag.
Ang dingding nipis na,
sama sa uga nga mga bukog.
Ang atop nagduko sa kabug-at sa katuigan,
ug ang salug sa balkonahe
nagagung-ong sa iyang mga tikang.
Gipaduot niya ang kamot sa pultahan,
nagpaabut sa baho sa yuta,
sa mga lagutmon sa sako,
sa kahoy nga bag-ong binugha.
Apan walay baho nga mitagbo kaniya.
Wala nay sulod ang sako.
Gamay na lang ang binugha.
Alimuot ang nahibilin—
ang payag nagsugod na og kadugta.
Si John Carlo Patriana Beronio usa ka magbabalak gikan sa Cagayan de Oro City.