Ang Buwak sa Akong baba

 

Ang Buwak sa Akong baba

 

Nagpatubo kog mga buwak ilawom sa akong higdaanan

Mokuha kog usa ug isalapid nako kini sa akong dila

Kauban sa pipila ka mga dahon, ang mga gihay mipuno

sa akong baba, sa akong tutunlan. Bukad. Makalisang gayud

nga lisud mokaon, maong ako molaktaw na lag pamahaw.

Ang uban, sama sa putling sampaguita, maanyag ug humot,

Ako… daw layang dahon nga natapok sa lapok.

Bukad! Nabalda sa akong hunahuna, wala ko kaamgo

nga tingpaniudto na. Apan, naa pa sa akong baba

ang buwak mao nga laktawan ko usab kana.

Gilantaw nako akong kaugalingon

sa samin, ug mga buwak

nga akong ginapatubo.

Mura mag nangalaya

uga, sama sa gibiyaag

dugay kaayos lubnganan.

Ang akong mga amiga

nakadayeg sa akong buwak,

apan lahi kini sa akong nakita. Bukad?

Ania na ang panihapon. Naa ra japon

ang mga buwak sa akong baba. Ang mga ugat

nituhop sa akong tutunlan busa hugot nakong

gihuptan ang buwak didto. Dili tungod gusto ko kini

kundili nanurok na sa kailawoman ang ugat sa buwak.

 

 

 

Meah Belle P. Camañan is a student at the University of the Philippines Cebu and proudly hails from Davao. She writes about identity, belonging, and personal struggles, expressed through the beauty of poetry and prose. Most of her writing lives in her notebook or on her phone’s Notes app, making this her first time sharing her work in a literary publication.

Illustration by Noy Narciso