(kataposan)
WALA MOTINGOG si Luningning. Apan maaninaw sa iyang nawong ang pinugngan nga pahiyom. Giubanan niya ang dalaga sa atabay sa tiilan sa bukid. Iyang gisulayan pagkapot ang kamot. Wala motutol ang dalaga.
Human sa kapin sa bulan niyang pangamoral, nauyab niya si Luningning. Usa ka buntag, iyang gidani ang dalaga pag-adto sa dapit nga gisalipdan sa labong nga bugang. Iyang gihalog ug gihagkan ang dalaga. Nabati niya ang pangurog sa lawas sa babaye. Tungod ba sa kahadlok o sa nagsalimuang nga pagbati?
“Mouli na ko, Sir,” ni Luningning pa nga milingkawas sa iyang gakos.
“Sige, ugma magkita ta pag-usab dinhi.”
Pagkaugma, midiretso sa siya sa dapit nga gisalipdan sa bugang. Nagpaabot kang Luningning. Miabot ang dalaga pas-an ang sag-ob nga kawayan. Gisandig sa dalaga ang sag-ob sa nag-igdal nga bato.
Anad siya unsaon paghaylo og babaye. Gisulayan niyag gakos si Luningning. Wala kini molihok sa iyang gibarogan. Iyang gihagkan sa aping. Wala molingiw ang dalaga. Iyang gihagkan sa ngabil. Migakos si Luningning kaniya. Nag-abot ang ilang mga baba. Nag-ukob. Wala mobalibad ang dalaga nga iyang gipahigda sa yuta apan nagdumili nga huboan sa iyang sinina. Nahapla ang sagbot nga naligsan sa ilang lawas. Nalimot si Luningning sa kaugalingon ug mipasignunot sa labing praymal nga hunat sa tawo.